Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Bydgoszczy – Pracownia Regionalna

Wyższa Szkoła Gospodarki

Wiejski Dom Kultury w Raciążu

Dom Liter

W Domu Liter działa stała wystawa maszyn do pisania – to jeden z niezauważonych elementów bydgoskiej tożsamości: to w Bydgoszczy powstawała zarówno pierwsza oryginalnie polska maszyna (projektu Władysława Paciorkiewicza, który w Bydgoszczy w roku 1921 otworzył pierwszą w Polsce fabrykę maszyn do pisania), jak i maszyna do pisania alfabetem Braille’a (konstrukcja mieszkającego w Bydgoszczy niemieckiego nauczyciela szkół dla niewidomych Oskara Pichta).

Oprócz maszyn do pisania odwiedzający obejrzą także: książki eksperymentalne, które zwracają uwagę na materialność pisma; dzieła sztuki, które wykorzystują maszynę do pisania jako swój temat/obiekt; a także przedmioty codziennego użytku, które posługują się ikonografią nawiązującą do maszyn do pisania (bądź jej elementów: czcionek maszynowych, klawiszy itp.).

Miejsce to jest także ośrodkiem promocji literatury za sprawą organizowanych spotkań autorskich i debat oraz prowadzonej tu działalności wydawniczej. Dom Liter jest też centrum warsztatowym: posiadamy ofertę warsztatów literackich (pisania prozy fabularnej, literatury non-fiction czy przekładu literackiego) dla różnych grup wiekowych i stopni zaawansowania, a także warsztatów dla młodszych, opartych na eksperymentach z fizyczną formą książki.

Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy

Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy znajduje się w dzielnicy Mokre przy ul. Władysława Łokietka 5 w dawnych Młynach Richtera. Budynki zbudowane na przełomie XIX i XX, teraz całkowicie odrestaurowane, służą nauce i zabawie. Otwarcie Centrum nastąpiło 9 listopada 2013 roku. Na przestrzeni 5 tys. m², na 6 kondygnacjach znajduje się przestrzeń wystawiennicza, pracownie naukowe, sal ekspozycyjne dla dzieci. Centrum Nowoczesności Młyn Wiedzy jest instytucją powołaną przez władze miasta Torunia i wpisaną do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez Gminę Miasta Toruń pod nr 9/10.

Planetarium w Toruniu

Planetarium w Toruniu zostało uroczyście otwarte 17 lutego 1994 roku, a pierwszy publiczny pokaz odbył się 2 dni później, w rocznicę urodzin Kopernika. Premierowy seans nosił tytuł „A jednak się kręci”. Tytuł ten stał się w pewnym sensie wyzwaniem dla nowej instytucji. W tamtych czasach niewielu bowiem wierzyło, że Planetarium będzie w stanie funkcjonować bez dotacji z zewnątrz przeznaczonych na utrzymanie instytucji. Cytat „A jednak się kręci” zapisano nawet na projektorze gwiazd, aby przyświecał działalności.

Klasycznie rozumiane Planetarium (sala projekcyjna pod kopułą) z biegiem czasu rozszerzyło swoją ofertę i dziś jest prawdziwym Centrum Popularyzacji Kosmosu „Planetarium – Toruń”. Pokazy nie są już jedyną formą popularyzacji astronomii. Dnia 26 czerwca 2005 roku w budynku otwarto pierwszą interaktywną wystawę – salę Orbitarium (była ona czynna do 2 września 2017 roku). 22 kwietnia 2012 roku dołączyła do niej kolejna wystawa – sala Geodium. 12 lutego 2018 roku w miejscu sali Orbitarium została otwarta nowa interaktywna i multimedialna przestrzeń Baza MARS#17.

Ze wszystkich trzech atrakcji mogą korzystać zarówno widzowie indywidualni, jak i zorganizowane grupy. Planetarium czynne jest przez cały rok. Stało się jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych Torunia i regionu. Jest też jednym z najliczniej odwiedzanych planetariów w Europie, frekwencją bijąc na głowę inne, nawet większe obiekty. Autorskie pomysły, niepowtarzalne pokazy tworzone według własnych scenariuszy i materiałów wizualnych oraz niezapomniany klimat Torunia – miasta Mikołaja Kopernika to główne, choć nie jedyne powody sukcesu.

Od otwarcia w 1994 r. na sali projekcyjnej planetarium zmieniło się wszystko. Na początku działalności korzystano z profesjonalnych rzutników slajdów, których ostatecznie było blisko 70. Już od maja 1995 roku były one łączone w panoramy, a w kwietniu 1997 r. powstał pierwszy w Polsce system „all-sky”, pozwalający na pokrycie obrazem slajdów całej kopuły. Dzięki temu, oglądając seanse, można było mieć wrażenie przebywania wewnątrz gwiezdnych mgławic. Prawdziwa rewolucja nastąpiła w styczniu 2014 roku, gdy już ostatecznie zmieniono system na cyfrowy, typu fulldome. System ten został stworzony samodzielnie, zamiast kupowania gotowego rozwiązania technicznego. Teraz, animacje pokrywają cały ekran, czyli kopułę ponad głowami widzów. W ciągu kilku chwil można przelecieć przez pierścienie Saturna, czy też wylądować i „postawić nogę” na Księżycu. System ten umożliwia prezentację nie tylko obiektów astronomicznych. Z łatwością można odbyć wirtualny spacer po toruńskiej Starówce i zajrzeć do wnętrza tutejszych kościołów. Zajmujący centralne miejsce na sali projektor gwiazd Zeiss RFP 2 został w styczniu 2023 roku wymieniony na nowy model, również niemieckiej firmy Zeiss, SKYMASTER ZKP4 LED, który daje jeden z najpiękniejszych obrazów nocnego nieba.

 

Hala Widowiskowo-Sportowa w Strzelnie

Kulturalny hub Bydgoskiego Przedmieścia / Dom Schwartza

Kulturalny hub Bydgoskiego Przedmieścia mieści się w odrestaurowanym zabytku – Domu Schwartza. Zarządzana przez Toruńską Agendę Kulturalną instytucja wraz z pomocą artystów i mieszkańców stworzyła miejsce stanowiącego centrum kulturalnej i społecznej integracji dla każdego. To tutaj każdy mieszkaniec Torunia oraz odwiedzający miasto turyści mają możliwość skorzystania z szerokiej oferty warsztatów, spotkań, koncertów i spektakli. W obiekcie znajdują się nowocześnie wyposażone pomieszczenia, m.in.: sala prób ze studiem nagrań, dająca możliwość nagrywania własnego materiału przez muzyków oraz prowadzenie prób zespołów muzycznych, sala gamingowa/komputerowa, która zostanie wyposażona w najnowszy sprzęt komputerowy, gry edukacyjne oraz gogle do wirtualnej rzeczywistości, sala konferencyjna przeznaczona do organizacji warsztatów i spotkań, pracowania artystyczna dająca możliwość wykonania prac artystycznych, studio fotografii wyposażone w nowoczesny sprzęt fotograficzny, w którym będzie możliwość zarówno wykonania  jak i obróbki zdjęć a także apartamenty do wynajęcia w przystępnej cenie.

Świetlica w Maksymilianowie

Gminne Centrum Kultury Łochowo

Siedzibą Gminnego Centrum Kultury w Łochowie jest budynek przy ul. Jałowcowej 7. W obiekcie mieści się wielofunkcyjna sala oraz biblioteka. Biblioteka w Łochowie istnieje już od 1955 roku. Od 2012 roku placówka działa w strukturach Gminnego Centrum Kultury w Białych Błotach.

ul. Jałowcowa 7, 86-065 Łochowo,
tel. +48 668-106-454,
email: lochowo@kultura.bialeblota.pl

Kino Sokół w Tucholi

Kino „Sokół” w Tucholi zostało otwarte 28 września 2023 roku. Obiekt powstał po ponad 22 latach od zamknięcia funkcjonującego już wcześniej w mieście kina o tej samej nazwie. Kino powstało w innej lokalizacji niż poprzednie, bezpośrednio przy siedzibie Tucholskiego Ośrodka Kultury przez który jest zarządzane. Sala posiada niewielką scenę, umożliwiając nie tylko realizację seansów filmowych ale także spotkań. Obiekt posiada niezależne wejście do którego prowadzi taras jak również jest skomunikowany z Ośrodkiem Kultury. 

Kino w Tucholi istniało już w latach 70-tych, najpierw pod nazwą „Mir”, następnie „Sokół”. Historyczny już obiekt został zniszczony na skutek pożaru 3 lutego 2021 roku. 

Askaukalis 

Stała wystawa Askaukalis i zgromadzone w niej eksponaty przeniosą odwiedzających do VI tysiąclecia p.n.e. – wtedy to Kujawy zostały zasiedlone przez pierwszych ludzi. Już w tamtym czasie region ten rozwijał się nadzwyczaj dobrze, co stało się dzięki jego bardzo dobrej lokalizacji. Najstarszy zachowany przedmiot ze starej ery, który można zobaczyć w Askaukalis, pochodzi z V tysiąclecia przed Chrystusem – jest to bursztynowa figurka przedstawiająca zwierzę. W podróży przez historię, którą oferuje nam Askaukalis, warto na dłużej zatrzymać się w II tysiącleciu przed naszą erą, bowiem w epoce brązu ówcześni mieszkańcy naszych ziem zaczęli uczestniczyć w wymianie prestiżowych wówczas przedmiotów wykonanych z metalu i bursztynu. Na tysiąc lat przed narodzinami Chrystusa na ziemi kujawskiej powstawały efektowne ozdoby z brązu, między innymi nagolenniki, bransolety, naszyjniki czy szpile. Za czasów Celtów i Rzymian na ziemiach dzisiejszych Kujaw nabywcy z Cesarstwa odkupowali bursztyn co z całą pewnością dowodzi, że okolice Inowrocławia były ważnym elementem Szlaku Bursztynowego. Na początku nowej ery, w II-V wieku, osadnicy na tych terenach stali się pośrednikami w wymianie, ale i zaczęli wytwarzać liczne przedmioty z cennego surowca, jakim był wtedy bursztyn.

Największe badania nad dawnymi dziejami Kujaw przeprowadzono w latach 70. XX wieku. Ujawniono wtedy, na terenie dzisiejszej Kruszy Zamkowej, unikalną osadę z przełomu er. Dawni mieszkańcy Kujaw mogli szczycić się bogactwem – sugeruje to ilość odnalezionych przedmiotów z bursztynu, rogu, brązu, szkła i ceramiki. To właśnie w okolicy Inowrocławia odnaleziono najbogatszy w tej części Europy zbiór monet Rzymskich – ponad 200 sztuk. Z całą pewnością dawni osadnicy czcili tu swoje bóstwa, czego dowodzi odnalezienie ówczesnego sanktuarium.

Askaukalis jest nie tylko zbiorem najciekawszych zabytków archeologicznych. Pokazuje elementy z życia rolników i rzemieślników z czasów Celtów i Rzymian oraz objaśnia sposób funkcjonowania handlu na szlaku bursztynowym. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak wyglądał moment przełomy między starożytnością, a średniowieczem, to wystawa Askaukalis jest odpowiedzią na to pytanie.

O najdawniejszych wydarzeniach z regionu opowiada opiekun wystawy, który oprowadza zwiedzających po ekspozycji.

Instytut Prymasa Józefa Glempa w Inowrocławiu

Celem działalności Instytutu jest promocja duchowej kultury Kujaw na tle życia i pamiątek Prymasa Polski Seniora Józefa kardynała Glempa. Zwiedzanie ekspozycji jest bezpłatne.

Zadania Instytutu realizowane są poprzez działalność edukacyjną, w szczególności: organizację wystaw i prelekcji, prezentacje multimedialne oraz prowadzenie działalności badawczej i wydawniczej. Ponadto w ramach działalności Instytutu przyznawana jest co roku przez Prymasa Polski Seniora kardynała Józefa Glempa statuetka „Ku chwale” oraz od 2011 roku, nagroda „Bravium”.

Instytut mieści się w czterech salach tematycznych: sali audiowizualnej przeznaczonej również do organizowania spotkań i konferencji, sali bibliotecznej, gabinetu Prymasa i tzw. sali kujawskiej, w której eksponowane są zdjęcia z różnych okresów życia Jego Eminencji, informacje o rodzinie Prymasa, szkolnych kolegach, a także znanych Polakach pochodzących z Kujaw. W Instytucie zgromadzone zostały liczne cenne przedmioty m.in.: obrazy, rzeźby, pamiątkowe statuetki okolicznościowe, zegarki, medale, monety i figury świętych. Szczególną grupę eksponatów stanowią przedmioty związane z kultem religijnym, takie jak: różańce, pierścienie biskupie, krzyż biskupi z całunem (pektorał), a także pastorały i szaty liturgiczne Prymasa Glempa.

Przy Instytucie działa Rada Instytutu, w skład której wchodzą: Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński Prymas Polski jako Przewodniczący, prezydent Miasta Inowrocławia, Biskup Ordynariusz Diecezji Bydgoskiej, Kanclerz Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie, Burmistrz Miasta i Gminy Pakość, proboszczowie parafii pw. Zwiastowania NMP w Inowrocławiu oraz pw. św. Małgorzaty w Kościelcu, prezes Fundacji św. Wojciecha-Adalberta w Gnieźnie, prezes Towarzystwa św. Wojciecha w Gnieźnie, dyrektor I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu oraz kardynał Józef Glemp jako Honorowy Patron Rady. Do zadań Rady należy merytoryczny nadzór nad działalnością Instytutu, wyznaczanie kierunków i planów jego rozwoju, współdziałanie z innymi podmiotami o podobnym profilu działalności oraz wyrażanie zgody na użyczenie innym podmiotom części kolekcji.

Uroczystość otwarcia Instytutu odbyła się 18 grudnia 2009 roku w Inowrocławiu z udziałem przedstawicieli Prezydenta RP oraz dostojników kościelnych z arcybiskupem Henrykiem Muszyńskim, który od 19 grudnia 2009 roku pełnił posługę Prymasa Polski, arcybiskupem Kazimierzem Nyczem Metropolitą Warszawskim, arcybiskupemStanisławem Gądeckim Metropolitą Poznańskim, arcybiskupem Tomaszem Petą Metropolitą Astany w Kazachstanie, biskupem Andrzejem Dziubą Ordynariuszem Łowickim, biskupem Janem Tyrawą Ordynariuszem Bydgoskim, biskupem Marianem Dusiem z Warszawy, biskupem Bogdanem Wojtusiem i biskupem Wojciechem Polakiem z Gniezna, emerytowanym Ordynariuszem Włocławskim biskupem Bronisławem Dembowskim oraz szkolnych kolegów kardynała Glempa, członków Rady Instytutu i licznie zgromadzonych mieszkańców miasta.

Instytut Prymasa Józefa Glempa działa w ramach Kujawskiego Centrum Kultury w Inowrocławiu.

Galeria Miejska w Inowrocławiu

Galeria Miejska w Inowrocławiu znajduje się na piętrze w budynku Teatru Miejskiego przy placu Klasztornym 2.  W galerii prezentowane są wystawy czasowe organizowane przez Kujawskie Centrum Kultury. Wstęp do Galerii jest bezpłatny.

Muzeum Etnograficzne im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu – Park Etnograficzny w Toruniu

Toruńska ekspozycja położona w samym centrum miasta nieopodal zabytkowej starówki jest unikatowym w skali europejskiej muzeum typu skansenowskiego. Na niewielkim obszarze (1,7 ha), utrzymanym w charakterze parku prezentowane są różnorodne obiekty architektury wiejskiej: chałupy, zabudowania gospodarcze, remiza strażacka, kuźnia, wiatrak i młyn wodny oraz barka rybacka. Ogółem znajduje się tu 19 dużych obiektów architektury ludowej, które translokowane zostały z Kaszub, Borów Tucholskich, Kociewia, Kujaw, ziemi chełmińskiej i dobrzyńskiej. Pochodzą głównie z XVIII i XIX wieku, w większości to oryginalne budynki – rozebrane, przeniesione, zakonserwowane i ponownie zmontowane na terenie Parku. Ich uzupełnienie stanowi mała architektura, reprezentowana przez 49 obiektów m.in. piwniczki-ziemianki, przybudówki, studnie, gołębnik, przykłady różnorodnych płotów i ogródków kwiatowych i warzywnych oraz przydrożne krzyże i przydomowe kapliczki. Wszystko to ma wpływ na wiejski charakter Parku i odtwarza klimat wsi z przełomu XIX/XX w. Wyposażenie zagród i wnętrza budynków stanowią przedmioty codziennego użytku charakterystyczne dla tego okresu i dla poszczególnych regionów, z uwzględnieniem ich różnorodności wynikającej ze statusu społecznego i majątkowego ich mieszkańców. We wnętrzach chałup prezentowane są sprzęty i meble, wizerunki świętych, pamiątki rodzinne, pielgrzymkowe, odpustowe, fotografie rodzinne, odzież codzienna i odświętna, nakrycia stołowe. Sprzęt gospodarski związany z hodowlą, uprawą ziemi, pszczelarstwem, przygotowywaniem pożywienia i przydomowym rzemiosłem eksponowany jest na terenie zagród i we wnętrzach budynków gospodarskich. Z okazji świąt kościelnych zagrody, chałupy i ich wnętrza przystrajane są stosownie do okazji. W sezonie letnim na terenie Parku organizowane są pokazy tradycyjnych rzemiosł, zajęć domowych i gospodarskich. Park jest częścią Muzeum Etnograficznego im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu.

 

Świetlica wiejska w Niemczu

Teatr Letni w Ciechocinku

XIX-wieczny Teatr Letni usytuowany jest przy ulicy Mikołaja Kopernika. Zbudowany został w stylu secesji szwajcarskiej w 1891 roku według projektu architekta Adolfa Wilhelma Schimmelpfenniga na zlecenie uzdrowiska. Budowa trwała krótko, bo zaledwie rok. Drewniany budynek posiadał pierwotnie 240 miejsc i sześć lóż. W 1901 roku rozbudowano scenę, wykorzystując dawne murowane stajnie rosyjskie. Widownię uzupełniono balkonem i dwiema lożami. Warszawskie Teatry Rządowe przekazały teatrowi zapasy używanych dekoracji i foteli.

Po II wojnie światowej teatr ciechociński podupadał. W latach pięćdziesiątych XX wieku przedstawiał już stan opłakany. Niemniej koncerty odbywały się nadal. Ze względu na zły stan został zamknięty w latach siedemdziesiątych. Myślano nawet o jego rozbiórce. Uratowany został m.in. dzięki Jerzemu Waldorfowi, który był wielokrotnym gościem uzdrowiska, a przede wszystkimi inicjatorem zbiórki pieniężnej na odbudowę teatru. W 1984 roku budynek został wpisany do rejestru zabytków. Odrestaurowany w 1998 roku, pełni funkcję jak pierwotnie. Jest jednym z trzech tego typu obiektów w Europie, a jedynym w Polsce.

Dziś budynek znalazł się w ruchliwym miejscu, nie ma przed nim widocznej na widokówkach z lat 1900–1910 fontanny z Jasiem i Małgosią, która prawdopodobnie około 1927 roku został przeniesiona do parku. Za to na skwerze przed teatrem stoi rzeźba z brązu według projektu Roberta Sobocińskiego z Poznania, przedstawiająca  Jerzego Waldorfa, dzięki któremu teatr znów „zaprasza w swoje progi”,  z jego nieodłącznym jamnikiem Puzonem.

Młodzieżowy Dom Kultury nr 4 

Młodzieżowy Dom Kultury nr 4 jest placówką wychowania pozaszkolnego. Posiada status jednostki samorządowej. Organem prowadzącym jest Miasto Bydgoszcz – Wydział Edukacji i Sportu. Nadzór nad placówką sprawuje Kujawsko – Pomorski Kurator Oświaty. Instytucja prowadzi szereg zajęć rozwijających m.in. teatralne, taneczne, muzyczne, plastyczne i sportowe.

Zakład? klubokawiarnia

Ośrodek Czytelnictwa Chorych i Niepełnosprawnych

Klub Stara Remiza

Over the Under Pub

Biblioteka w Brodnicy Filia nr 3 (Szpital, DPS – ul. Wiejska)

Biblioteka w Brodnicy Filia nr 2 (ul. Łyskowskiego)