Opera "Wesele Figara"

Wesele Figara (Szalony dzień czyli wesele Figara, La Folle Journée ou le Mariage de Figaro) – pięcioaktowa sztuka Pierre'a Beaumarchais'ego (1784), drugie z kolei, po Cyruliku sewilskim, dzieło przedstawiające perypetie hrabiego Almavivy i jego służącego Figara, które zainspirowało Mozarta do skomponowania opery pod tym samym tytułem. Operowy ideał - najlepsze możliwe libretto, mistrzowski scenariusz, wartka akcja, subtelność ludzkich portretów oddanych muzycznymi tematami: Mozart przekształcił schemat opery buffa w niedościgły wzór spektaklu operowego.

Nie ma dziś na świecie poważnego teatru operowego, który nie miałby Wesela Figara w swym repertuarze. Arcydzieło Mozarta powróciło po 38. latach od poprzedniej realizacji do repertuaru bydgoskiej Opery. Scena wygląda jak z obrazów mistrzów baroku: dekoracje zawierają cytaty malarstwa rodzajowego, pejzażowego, motywów kwiatowych. A kostiumy? Każdy hrabia marzyłby o posiadaniu takiego surduta, czy stroju myśliwskiego, każda wieśniaczka zaś chciałaby ozdobić głowę sielskim ukwieconym kapeluszem z szarfami. Śpiewacy prezentują się wspaniale; wszyscy mają olbrzymią radość ze śpiewania Mozarta. Taka też idea przyświeca realizatorom: poprzez piękno muzyki i obrazu przekazać radość widzom.

Jak przechytrzyć możnych tego świata? Jak im utrzeć nosa unikając przy tym zemsty? Trzeba uciec się do inteligentnej intrygi: zranić dumę i jednocześnie wytrącić im z ręki broń, którą chcieliby nas dosięgnąć. Oto spotykamy naszych dobrych znajomych z Cyrulika sewilskiego: Rozynę, obecnie zaniedbywaną przez męża Hrabinę, Hrabiego Almavivę - dziś nadskakuje on wielu dziewczętom, Figara - dawnego cyrulika z Sewilli, obecnie w służbie Hrabiego, w przededniu jego ślubu. Doktor Bartolo czeka na okazję zemsty (nie zapomniał, że "sprzątnięto" mu Rozynę sprzed nosa). Jest i Don Basilio - nauczyciel muzyki. To oni, wraz z narzeczoną Figara Zuzanną, kochliwym Cherubinem, spragnioną miłości Marceliną i innymi przeżywać będą perypetie zanim dojdzie do wesela Figara.