Opera "CZARODZIEJSKI FLET"

Die Zauberflöte, KV 620.

Akcja poetyckiego i zarazem pełnego emocji libretta o głębokim przesłaniu humanistycznym rozgrywa się w scenograficznej przestrzeni wielkiej biblioteki: siedziby Wiedzy, Siły, Piękna. To tu bohaterowie poznają prawdę o sobie, swą zdolność do poświęcenia, pokonywania życiowych trudności, lęku przed innymi… 

Ezoteryczne i dziecinne, wzniosłe i krotochwilne, uczone i ludyczne ... Czarodziejski flet czerpie z legend średniowiecznych, baśni, fascynacji mitologią egipską. Arie, duety, tercety, kwartety, kwintety, chóry i sceny zbiorowe przeplatają się nieustannie. Każdy z tych momentów ma swój odrębny charakter, nastrój, typ orkiestry, melodykę. Libretto jest baśnią, moralitetem, komedią , tajemnicą. 

W naszym przedstawieniu arie wykonywane są po niemiecku, a dialogi wygłaszane po polsku. 

Streszczenie libretta

AKT I:

Książę Tamino ucieka przed ścigającym go wężem i wyczerpany pada zemdlony na ziemię. Trzy kobiety ratują go, zabijając węża. Ptasznik Papageno chwali się przytomnemu księciu, że to on zabił potwora. Kobiety wracają i karzą gadułę, zamykając mu usta na kłódkę. Dają się poznać jako damy ze świty Królowej Nocy, bo to właśnie do jej krainy trafił książę. 

Królowa ma kłopoty: jej córka Pamina została uprowadzona. Kobiety dają księciu portret Paminy, a młodzieniec zakochuje się w niej. Gdy Królowa Nocy pojawia się, obiecuje mu rękę Paminy, jeśli uwolni porwaną z rąk złego Sarastra. Papageno ma mu towarzyszyć. Książę otrzymuje czarodziejski flet, a Papageno dzwoneczki, które mają im pomóc w kłopotach. Z ust Papagena zostaje zdjęta kłódka. Trzej chłopcy (geniusze) wskazują drogę do królestwa Sarastra. 

W jego pałacu, pod nieobecność władcy, nadzorca niewolników, Murzyn Monostatos chce zmusić Paminę do miłości. Papageno, który po drodze stracił kontakt z Taminem, przypadkiem odnajduje teraz drogę do Paminy i ratuje ją przed Monostatosem. W tym czasie książę dociera do świątyni mądrości i dowiaduje się, że rządzący tu Sarastro nie jest okrutnikiem. Wzywa za pomocą czarodziejskiego fletu Paminę. Fletnia należąca do Papagena wskazuje mu drogę do ukochanej. 

Pamina i Papageno próbują uciec, ale przeszkadza im w tym Monostatos ze swoimi niewolnikami. Papageno używa czarodziejskich dzwoneczków: ich dźwięk zmusza wartowników do nieustannego tańca. Już wydaje się, że ucieczka się powiodła, kiedy z polowania wraca Sarastro. Wybacza Paminie, karze Murzyna i rozkazuje zaprowadzić Tamina i Papagena do świątyni, w której zostaną poddani próbom. 

AKT II

Sarastro wyjaśnia swoim braciom kapłanom, że Tamino i Pamina są sobie przeznaczeni. Jest to również powód, dla którego zabrał Paminę spod wpływu matki. Tamino musi jeszcze przejść przez szereg prób, zanim zostanie przyjęty do świątyni mądrości i stanie się godny Paminy. Tamino jest zdecydowany stawić czoło wyzwaniom, nawet jeśli byłyby niebezpieczne dla jego życia. Papageno, skuszony obietnicą nagrody w postaci powabnej Papageny, podąża z ociąganiem za księciem. 

Damy Królowej Nocy ostrzegają egzaminowanych przed kapłańskimi podstępami i śmiertelnym zagrożeniem, jednak Tamino i Papageno nie dają się zwieść. Monostatos zakrada się do śpiącej Paminy. Królowa Nocy odnajduje swoją córkę i zaklina ją, by zabiła Sarastra i odzyskała siedmiokrotny krąg słońca, oznakę wielkiej władzy. Murzyn zabiera Paminie podarowany przez matkę sztylet i grozi: miłość albo śmierć. Pamina wyznaje Sarastrowi plan morderstwa uknuty przez matkę i prosi o zrozumienie dla niej. 

Pierwsza próba wymaga dochowania nakazu milczenia. Papageno nie wytrzymuje tej próby. Natomiast Tamino milczy, nawet wobec błagań Paminy o jedno słowo miłości. Dziewczyna czuje się porzucona przez księcia i chce sobie odebrać życie. Trzej chłopcy odbierają jej sztylet i prowadzą do Tamina. Także Papageno chce umrzeć, ponieważ nie może już liczyć na obiecaną nagrodę. Jednak kiedy trzej chłopcy przyprowadzają mu jego Papagenę, odzyskuje chęci do życia. Pamina i Tamino przechodzą próbę wody i ognia. Prowadzona przez Monostatosa Królowa Nocy wdziera się wraz ze świtą do królestwa Sarastra, zostaje jednak zniszczona. Moc słońca pokonuje noc i rozjaśnia najgłębszy mrok.