Wiolonczela kameralnie

III Suita orkiestrowa J.S. Bacha składa się z sześciu części. Choć każda część jest prawdziwym arcydziełem muzycznym, to jednak szczególnym pięknem wyróżnia się głęboko uczuciowa i refleksyjna Aria. Spopularyzowana została w znanej transkrypcji niemieckiego skrzypka A. Wilhelmiego pod nazwą Aria na strunie G.

Koncert wiolonczelowy C-dur J. Haydn zadedykował swojemu przyjacielowi, jednemu z najlepszych ówczesnych wirtuozów – Josephowi Weiglowi. Kompozycja przez prawie 200 lat uchodziła za zaginioną. Dopiero w 1961 roku natrafiono na rękopis w Praskim Muzeum Narodowym, a rok później odbyła się ponowna premiera utworu.

Utwór Fratres (z łac. bracia) Arvo Pärta powstał w 1977 roku i jest jedną z kompozycji Pärta wykorzystującą technikę tintinnabuli. Jest to dzieło bez stałego, określonego instrumentarium, tzn. że można je wykonywać na różnych instrumentach. O tego typu pracach Pärt mówił: „Konstrukcja jest określona, kolor nie jest”. Tym pozornie prostym utworem rządzą surowe reguły matematyczne, które określają przebieg poszczególnych głosów, długość melodii i fraz, zmianę rytmu, ale nie określają „koloru” muzyki.