Händel | Holst | Britten

Koncerty organowe Händla należą do najbardziej znanych jego utworów i przez wiele lat służyły za wzór dla następnych pokoleń twórców. Powstały jako instrumentalne interludia, które były grane pomiędzy częściami oratoriów jego autorstwa, wystawianych w Covent Garden. Należą do kompozycji o pogodnym nastroju, pełnych wdzięku, elegancji i energii.

Pełną uroku Suitę św. Pawła  Gustav Holst skomponował z okazji wybudowania nowego skrzydła muzycznego w Szkole św. Pawła w Hammersmith, w której był nauczycielem muzyki. W nowym skrzydle mógł pracować w dźwiękoszczelnej sali, za co był ogromnie wdzięczny. Utwór składa się z czterech krótkich, przyjemnych dla ucha części. Holst, podobnie jak wielu jemu współczesnych czerpał inspirację z brytyjskich pieśni ludowych oraz tańców. W pierwszej części usłyszymy taniec jig, zaś w ostatniej staroangielski taniec Dargason i pieśń Zielone rękawy (Greensleeves), której autorstwo przypisywano zakochanemu w Annie Boleyn królowi Henrykowi VIII.

W 1934 roku, podczas ostatniego roku studiów w Royal College of Music, Benjamin Britten skomponował Symfonię prostą (Simple Symphony). Kompozycja opiera się na materiale z dzieł, które Britten pisał w wieku od dziewięciu do dwunastu lat. Strukturę Symfonii Brittena tworzą cztery krótkie części, a każda z nich przedstawia inne młodzieńcze motywy pióra Brittena. Kompozytor nadał częściom nieco komiczne nazwy, co świadczy o jego humorze i neoklasycznym zwrocie:

1. Boisterous Bourée (hałaśliwe bourree)
2. Playful Pizzicato (zabawne pizzicato)
3. Sentimental Sarabande (sentymentalna sarabanda)
4. Frolicsome Finale (zabawny finał)