„Duktami dłuta. 50-lecie pracy twórczej Cezarego Kopika” – wernisaż

Sale Muzeum przy ulicy Wodnej 3/5

Wystawa czynna do 2.06.2024 

„Duktami dłuta. 50-lecie pracy twórczej Cezarego Kopika” – to monograficzna wystawa jednego z najciekawszych grudziądzkich twórców – nieustannie rozwijającego się artysty-rzeźbiarza i dobrego człowieka. Prezentowany dorobek obejmuje całą tematykę jego dotychczasowych zainteresowań oraz najistotniejsze dzieła, które powstały w tym czasie. W ciągu pięciu dekad twórczej aktywności zmieniał się zarówno styl rzeźb i płaskorzeźb Cezarego Kopika, jak i główne motywy jego prac. Choć zawsze punktem wyjścia dla artystycznych rozważań rzeźbiarza był i jest człowiek – jego umysł i cielesność, duchowość i fizyczność, co znajduje realizację w pracach osnutych wokół wątków religijnych, martyrologicznych i społecznych. Nieobcy jest mu także akt oraz abstrakcja, która coraz częściej i śmielej eksplorowana, staje się rodzajem wariacji na temat formy i materiału. Od 50 lat ścieżki artystycznych wyborów Cezarego Kopika wiodą od tradycji ku abstrakcji, przenikając się nawzajem, dając w efekcie dzieła wieloznaczne, przemyślane i zaangażowane ideowo. 

Cezary Kopik urodził się 1 sierpnia 1950 roku w Garwolinie jako syn Leokadii i Władysława Kopików. Garwolin to rodzinne miasto Kopika, gdzie spędził dzieciństwo i dorastał wraz z czworgiem rodzeństwa: Krzysztofem, Jolantą, Dorotą i Ireneuszem. Już od lat młodzieńczych wykazywał zainteresowanie twórczością rzeźbiarską, którą pogłębiał kontakt z naturą i plastyką ludową – tak charakterystyczną dla regionu Mazowsza. Artysta niejednokrotnie wspominał swą fascynację gipsowymi odlewami, które stanowiły nagrodę w odpustowej loterii. Pierwsze prace w drewnie wykonał jednakże już jako dorosły mężczyzna po przyjeździe do Grudziądza. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnym mieście, Kopik kontynuował naukę najpierw w Kołbieli, następnie w Górze Kalwarii, gdzie pozostawał pod opieką zaprzyjaźnionych z rodziną Księży Marianów. Ze względu na związki z tym Zgromadzeniem przeniósł się do Grudziądza, w którym Marianie wciąż posługują, i tu ukończył liceum ogólnokształcące. Następnie podjął pracę w Grudziądzkich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil”. W Grudziądzu poznał przyszłą żonę Irenę, z którą tworzy szczęśliwą rodzinę od ponad 50 lat, i tutaj także urodziły się jego dwie córki: Dorota i Kamila. Przez cały młodzieńczy czas tkwił w twórczym zamyśle – odkrywał plastyczny potencjał różnego rodzaju drewna i korzeni, w których odnajdywał także różnorodne formy użytkowe. Na poważnie zaczął rzeźbić w 1974 roku, a już kilkanaście miesięcy później otwarta została jego pierwsza indywidualna wystawa, która odbyła się w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki w Grudziądzu. Od tego też momentu artysta liczy lata swej twórczej aktywności. Kontakty z lokalnymi artystami nieprofesjonalnymi: Januszem Ledwochowskim i Edwinem Ratasztem, a przede wszystkim z wykształconym akademicko rzeźbiarzem Henrykiem Rasmusem, zatrudnionym w „Stomilu” na stanowisku projektanta, miały wpływ na doskonalenie warsztatu i określenie zainteresowań artystycznych Kopika. Lata 80. XX wieku były okresem sporej aktywności, zarówno twórczej, jak i na niwie społecznej. W latach 1976-1985 pełnił funkcję instruktora rzeźby w Młodzieżowym Domu Kultury w Grudziądzu. W latach 1983-1985 przewodniczył grupie plastyków nieprofesjonalnych skupionych w Grudziądzkim Towarzystwie Kultury. W 1984 roku – po dziesięciu latach twórczych zmagań – został przyjęty do Stowarzyszenia Twórców Ludowych (STL), w którym został członkiem Zarządu Głównego STL w Lublinie i jednocześnie wiceprezesem Oddziału Bydgosko-Toruńskiego STL. Za wszystkie lata aktywności artystycznej, społecznej i edukacyjnej został uhonorowany w 1986 roku odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Brał udział w licznych konkursach i przeglądach plastycznych, zdobywając niejednokrotnie nagrody i wyróżnienia m. in. I nagrodę w dziale rzeźby w Grudziądzkim Przeglądzie Plastycznym, zorganizowanym przez Grudziądzkie Towarzystwo Kultury (1977 r.) oraz I nagrodę w piątym konkursie „Twórczość Ludowa Województwa Toruńskiego”, zorganizowanym przez Muzeum Etnograficzne w Toruniu w 1985 roku. Na lata 90. XX wieku przypada okres przełomowy w twórczości Kopika. Wówczas stworzył też w Nowogrodzie, na terenie gminy Golub-Dobrzyń ostoję do pracy twórczej i kontaktów z innymi artystami, których chętnie gości w swojej posiadłości. W 1992 roku otrzymał półroczne stypendium dla rzeźbiarzy z Europy Wschodniej i wyjechał do miejscowości Syke i Bamberg w Niemczech. Mając tam bezpośredni kontakt z innymi artystami pochodzącymi z różnych krajów, Kopik zaczął coraz bardziej świadomie zaczął szukać własnego stylu wypowiedzi i ekspresji. Stypendium przydało mu twórczej odwagi oraz w pewien sposób na nowo określiło kierunek jego rzeźbiarstwa. Nawiązane w Syke kontakty i przyjaźnie sprawiły, iż w późniejszych latach wielokrotnie wracał do Niemiec, biorąc udział w wystawach zbiorowych i indywidualnych. Zabiegał także o promocję polskiej sztuki za zachodnią granicą, współorganizując wystawy indywidualne innych grudziądzkich twórców. W latach 2003-2004 pełnił funkcję Członka Rady Kultury przy Prezydencie Miasta Grudziądza. Od 2019 roku jest członkiem Rady Muzeum przy Muzeum im. ks. dr. Władysława Łęgi w Grudziądzu.

Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Etnograficznego w Toruniu, Muzeum Zamkowego w Kwidzynie, Muzeum Lubelskiego w Lublinie, Muzeum im. ks. dr. Władysława Łęgi w Grudziądzu, Ośrodku Kultury Nowej Wsi Lęborskiej, a także w prywatnych zbiorach w kraju i za granicą.