PROGRAM NA III KWARTAŁ 2017

GALERIA SZTUKI WOZOWNIA W TORUNIU

PROGRAM NA III KWARTAŁ 2017

Do 23.07.2017:

Wyspy i atole: mapowanie wyobraźni / kuratorka: Marta Smolińska

Elogio della pittura | Pochwała malarstwa / kurator: Rafał Boettner-Łubowski

Edward Łazikowski: W partnerstwie z materią

28.07 – 20.08.2017 / otwarcie wystawy: 28.07 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny

kurator: Krzysztof Jurecki

Wystawa „Edward Łazikowski. W partnerstwie z materią” ma charakter małej monografii – obejmuje bowiem kilkadziesiąt prac powstałych od lat 70. XX wieku aż do chwili obecnej. W swoich performansach, rysunkach, rzeźbach, instalacjach, fotografiach czy malarstwie artysta zawsze dąży do przekraczania granic, wyznaczonych przez uwarunkowania danego medium czy techniki. Od początku swojej działalności używał nietypowych materiałów, jak np. słoma czy pył drzewny, pragnąc przybliżyć się do tajemnicy ich istnienia i harmonijnie współdziałać z nimi na polu sztuki.

Na wystawie pokazane zostaną rysunki, często będące punktem wyjścia do tworzenia rzeźb: zarówno małych, jak i monumentalnych, realizowanych także „dla natury” – z dala od publiczności, koło rodzinnego Bąkowa. Obok nich zaprezentowane będą Obrazy betonowe z lat 90. XX w., które – odnosząc się do historii cywilizacji – badają nieustanny proces niszczenia i odbudowania, a także najnowszy cykl pt. Zachód (2016), w realistyczno-ekspresjonistycznej wersji poświęcony obecnej sytuacji politycznej Europy, związanej z kryzysem dziedzictwa, a może i zmierzchem cywilizacji europejskiej. Ekspozycja obejmie także unikatowe fotografie (wczesne czarno-białych i późniejsze kolorowe) dokumentujące rysunki i interwencje w pyle drzewnym z lat 90., które zgłębiają problem istnienia każdego rodzaju materii w postaci tzw. fragtorów.

Od lat 70. Edward Łazikowski posługuje się także formą performansu. Realizuje przy jego użyciu koncepcję połączenia człowieka i obiektu (rzeźby) oraz bada byty źródłowe fragtorów w ich sytuacjach kolizyjnych (akcja Zona mikro/makro). Artysta jest także teoretykiem sztuki. Zgłębianiu procesu artystycznego poświęcił trzy książki, a najważniejszą ideą, jaka się w nich pojawia, jest tzw. trójment, czyli teoretyczny model istnienia dowolnej materii.

Cała twórczość Łazikowskiego, powstała na gruncie refleksji konceptualnej i tradycji konstruktywizmu, jawi się jako zjawisko oryginalne i niezależne, mające swe paralele z land artem i „sztuką ubogą”. Od ukończenia studiów aż do lat 90. artysta związany był z niezależnym neoawangardowym środowiskiem Łodzi i jej galeriami – warto jednak zaznaczyć, że nigdy nie identyfikował się z żadną grupą czy liderem. Jego intermedialną twórczość można porównać z międzywojenną sztuką Karola Hillera, który także tworzył na pograniczu różnych tendencji, w specyficzny sposób sięgając także do fotografii.

Edward Łazikowski – ur. w 1939 r. w Bąkowie Górnym. W latach 1970–1975 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Czas ukończenia studiów wiąże się z rozpoczęciem intensywnej działalności twórczej w rozmaitych dziedzinach, takich jak rysunek, malarstwo, fotografia, performans, obiekt, instalacja, teoria sztuki. Od 2004 r. prowadzi ogólną refleksję nad teorią rzeczywistości, co z kolei rodzi nową ontologię. Wiedza uzyskana zarówno z rozwoju wspomnianej teorii, jak i z praktyki artystycznej, owocuje szeregiem nowych idei twórczych. Jedną z nich jest koncepcja partnerskiej współpracy formotwórczej człowieka z materią nieożywioną, traktowana jako fundament, poprawiający dotychczasową współpracę człowieka z człowiekiem. Autor książek: Fragtoryzacja świata. Labirynt refleksji o światowych procesach formotwórczych (2004); Zew nieskończoności (2012); Bezdrożami – w kolizjach – ku wyższości (2015). Jest emerytowanym profesorem Akademii Huministyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Jego prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum im. Puszkina w Moskwie, Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie.

Anna Frąckowicz: Repasator miłości

28.07 – 20.08.2017

otwarcie wystawy: 28.07 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny

Projekt artystyczny Anny i Beaty Frąckowicz „Repasator miłości” trwa nieprzerwanie od 2014 roku. W ramach projektu powstało kilkanaście obiektów z bielonej czesanki lnianej. Portrety, wykonane unikatową, autorską techniką „rzeźby miękkiej”, są artystycznym przedstawieniem relacji kilkunastu zaobserwowanych przez autorkę par, uchwyconych w różnych momentach związku: od narzeczeństwa poprzez rożne etapy rozstań, wahań, zmagań, aż do wdowieństwa. Warto podkreślić, że prace te powstały wyłącznie jako wyobrażenia autorki o danej relacji, bez udziału „bohaterów” portretu. Ważnym elementem projektu jest chwila podarowania parze dedykowanej jej rzeźby, dokumentacja filmowa reakcji oraz „przymiarka” portretu-maski. Ten kulminacyjny moment prawdy, zderzenia wyobrażeń własnych z obserwacją artysty jest źródłem wielu skrajnych emocji – zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Nie wszystkie pary zgodziły się też na wykonanie przez Beatę Frąckowicz dokumentacji fotograficznej i pokazanie swoich twarzy w maskach-rzeźbach. Pracy koncepcyjnej, rzeźbiarskiej i przekazaniu rzeźby towarzyszą zapiski autorki, stanowiące dokumentalny, poetycki zapis całego procesu twórczego w formie raptularza.

Rzeźby obrazują zmienność ról życiowych, uwarunkowanych realiami czasowymi, determinantami społecznymi, stanami emocjonalnymi, wyobrażeniami i potrzebami ludzi. Pokazują relacje międzyludzkie jako nieprzerwany i nieskończony proces, w którym amplituda emocji powoduje ciągłą grę pomiędzy partnerami, grę, w której mają szansę reinterpretować swoje role, poddając je weryfikacji własnych i cudzych obserwacji i oczekiwań. Forma portretu-maski jest nie tylko symbolicznym obrazem relacji, ale również rekwizytem, który prowokuje do gry i maskarady, chowając, jednocześnie odkrywa tajniki ludzkiej natury. „Bohaterowie” zgodzili się „użyczyć” swojej tożsamości i wykorzystać powstałe nagrania do celów projektu, aby lepiej zrozumieć mechanizmy rządzące ich relacją oraz by pomóc innym w zrozumieniu istoty ich życiowych dylematów.

Kulminacyjnym momentem projektu było wykorzystanie potencjału tego psychologicznego i artystycznego materiału, w celu stworzenia spektaklu teatralnego „Repasator miłości – epilog”. Kanwą przedstawienia są zobrazowane w rzeźbiarskich portretach wyobrażenia różnych relacji w związkach małżeńskich i partnerskich zaobserwowanych przez artystkę w swoim otoczeniu. Inspirację plastyczną i zasadniczy rekwizyt w spektaklu stanowią rzeźby – podwójne portrety-maski wykonane przez artystkę. Przywdziewając kolejne maski aktorzy przeprowadzają widza przez labirynt zawiłych relacji dwojga ludzi. Obserwujemy ich wspólne zmagania, miłość, nienawiść, pożądanie, obojętność. Podwójna maska jest wyrazem poszukiwania jedności dwojga. W klimat spektaklu wprowadza widza wystawa rzeźb, prezentowana w ciasnej przestrzeni, przez którą muszą przejść widzowie, aby dotrzeć do sali teatralnej. Mają wówczas okazję z bardzo bliska obejrzeć rzeźby, których repliki – jako elementy scenograficzne i rekwizyty – pojawiają się w przedstawieniu. Oprawę dźwiękową spektaklu stanowi muzyka na żywo skomponowana przez Macieja Tubisa i wykonywana przez samego kompozytora. Wydarzeniu teatralnemu towarzyszyła wystawa fotografii Beaty Frąckowicz będących dokumentacją „bohaterów” Repasatora miłości pozujących w dedykowanych im rzeźbach.

Anna Frąckowicz – urodzona w 1966 r. w Łodzi. W 1993 roku ukończyła z wyróżnieniem Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi na Wydziale Tkaniny i Ubioru w pracowni projektowania tkaniny profesora Bolesława Tomaszkiewicza; aneks malarski pod kierunkiem profesora Ryszarda Hungera; aneks rzeźbiarski pod kierunkiem Włodzimierza Ciesielskiego. Od 1993 r. zajmuje się pracą twórczą w dziedzinie rzeźby miękkiej. Bierze czynny udział w życiu artystycznym, prezentując swoje prace na licznych wystawach w kraju i za ranicą m.in. w Czechach, Francji, Wielkiej Brytanii, Japonii. W 2003 roku uzyskuje stopień naukowy doktora w macierzystej uczelni, w 2011 roku stopień naukowy doktora habilitowanego na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Praca naukowo-dydaktyczna w zakresie tkaniny i historii wzornictwa. W 2004 r. została wyróżniona odznaką Zasłużonego Działacza Kultury przyznaną przez Ministra Kultury Rzeczypospolitej Polskiej. Wraz z Izabelą Łapińską i Tamarą Sass tworzy Grupę 0+.

Natalia Wiśniewska: Olbrzymka

28.07 – 20.08.2017 / otwarcie wystawy: 28.07 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny

kuratorka: Joanna Gwiazda

Projekt Natalii Wiśniewskiej pt. Olbrzymka – prezentowany w Wozowni, w przestrzeniach Laboratorium i Archiwum – jest zapisem procesu chudnięcia tytułowej Olbrzymki, osoby chorej na otyłość. I choć chęć schudnięcia dała asumpt do spotkania Olbrzymki z artystką, w tym momencie  istotna stała się sama relacja między nimi. Idąc tropem dziecięcej zabawy w „ciepło – zimno”, Natalia Wiśniewska prowadzi nas po amplitudzie odczuć i uczuć towarzyszących temu spotkaniu. Relacja ta bowiem – jak się okazuje – ma swoją historię: istniała w przeszłość, trwa tu i teraz, ewaluuje.

Chronologia tego spotkania jest narracją samej wystawy. W holu, będącym przejściem, ale także łącznikiem, pomiędzy Archiwum i Laboratorium, trwający proces chudnięcia unaocznia nam się poprzez tabelę, zawierającą comiesięczne pomiary wagi i obwodów poszczególnych części ciała Olbrzymki. Przestrzeń ta jest pierwszą, do której trafiamy wchodząc po schodach na piętro galerii, a tabela – pierwszym, co widzimy. Z kolei w Archiwum artystka stworzyła swego rodzaju repozytorium, gdzie możemy odleźć „rzeczy skończone”, powstałe podczas trwania projektu, i „rzeczy z przeszłości” – z początków znajomości. Wracając do zabawy w „ciepło – zimno”, idąc tropem swoich własnych odczuć, zbliżamy się do Laboratorium....ciepło, ciepło, GORĄCO!

Natalia Wiśniewska – urodziła się w 1985 roku w Lublinie. Studiowała na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, gdzie w roku 2010 uzyskała dyplom z grafiki warsztatowej. Współzałożycielka i kuratorka galerii Miłość w Toruniu. Doktorantka na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu na kierunku sztuki piękne. Autorka instalacji, obiektów, działań site-specific. Działa kontekstualnie, łącząc prostotę formy z miejscem oraz semantyką języka. Interesuje ją to, co na styku pojęć i znaczeń. W swej twórczości podejmuje się badania relacji i wzajemnego uwikłania jednostki w procesy społeczno-kulturowe. Mieszka i pracuje w Toruniu i we Wrocławiu.

Katarzyna Tretyn-Zečević: Dzień, którego nie było

25.08 – 24.09.2017 / otwarcie wystawy: 25.08 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny

kuratorka: Natalia Cieślak

W projektach zrealizowanych na przestrzeni ostatnich dwóch lat Katarzyna Tretyn-Zečević łączy sztukę z inspiracjami płynącymi z obszaru nauk ścisłych, a najistotniejszym punktem odniesienia jest dla artystki astronomia. Jej praktyka rozwija się w oparciu o przekonanie, że możliwe jest zacieranie granic między humanistyką, sztuką a naukami ścisłymi. Cykle Voyager (2016), Penumbra (2016) czy Jestem (2016) nie tyle jednak zwracają uwagę na metodologię badań astronomicznych oraz możliwości, jakie ona daje – są raczej próbą wyzyskania z nich metafor, które umożliwią opisanie procesów kształtujących tożsamość współczesnego człowieka i zjawisk, określających jego miejsce w(e) (wszech)świecie.

Wystawa Dzień, którego nie było w Galerii Sztuki Wozownia jest przestrzenią, gdzie fenomeny wyrastające z obszaru nauk ścisłych zyskują artystyczną interpretację. Na ekspozycji obok prac Katarzyny Tretyn-Zečević – oszczędnych formalnie, utrzymanych w białej tonacji oraz obrazów wykonanych w charakterystycznej dla twórczości tej artystki technice szycia – zaprezentowane zostaną instalacje przestrzenne z użyciem dźwięku i nowych mediów, a także sprzęt wypożyczony z Obserwatorium Astronomicznego w Piwnicach pod Toruniem. Obecność tego ostatniego ma przybliżyć widzom fakty, procesy i zjawiska, które wpłynęły na sposób myślenia artystki i które stały się bezpośrednim punktem wyjścia dla tworzonych przez nią prac.

Katarzyna Tretyn-Zečević (ur. 1983) – absolwentka malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Tworzy obrazy bez użycia farby – podstawowymi narzędziami, jakimi się posługuje są płótno, nici i igły. Od 2010 roku dominującym kolorem w jej twórczości jest biel. W ostatnich latach realizuje prace na styku sztuki i nauki, inspirowane współpracą z Obserwatorium Astronomicznym w Piwnicach pod Toruniem. Stypendystka Miasta Torunia w dziedzinie kultury (2010, 2015, 2016) oraz Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego w dziedzinie twórczości artystycznej (2014, 2017). Laureatka m.in. Medalu im. Tymona Niesiołowskiego za najlepszy dyplom artystyczny 2007 roku na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w dziedzinie sztuk plastycznych oraz wyróżnienia na 10. Triennale Małych Form Malarskich (2016) i pierwszej nagrody w konkursie VII Triennale Plastyki Włocławskiej (2012). Jej prace znajdują się w kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu, galerii Hortar w Tarnowie oraz kolekcjach prywatnych.

Anka Leśniak: Inne

25.08 – 24.09.2017 / otwarcie wystawy: 25.08.2017 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny

Wystawa stanowi podsumowanie projektu „Invisible inVisible / Niewidzialne Widzialnego”. Zainicjowany został on w roku 2012 i składa się z kilku realizacji w przestrzeni publicznej, opartych na biografiach kobiet „nieumiejscowionych" w historii. Ankę Leśniak interesują postacie niejednoznaczne – takie, którym z jednej strony udało się czegoś dokonać, zaistnieć w historii miasta, dzielnicy, regionu, a z drugiej – posiadają na biografii „rysę", nie pozwalającą jednoznacznie zakwalifikować ich do grona bohaterek, którym stawia się pomniki. Artystka zwraca także uwagę na postacie trudne do interpretacji: tajemnicze, pozostające na marginesie, których losy wydają się ważne z perspektywy współczesnych dyskursów kultury, a także problemów inności, tożsamości, wykluczenia.

Leśniak przywołuje pamięć o tych postaciach w przestrzeni publicznej, poprzez instalacje site-specific w skali architektonicznej, wykonywane na opuszczonych budynkach w przestrzeni miasta. Takie miejsca mają w sobie coś tajemniczego czy nawet niebezpiecznego, choć dla wielu przechodniów stają się przeźroczyste lub po prostu drażnią ich swoją nieprzystawalnością do reszty okolicy, rażą poczucie estetyki. Podobnie jest z historiami kobiet, które artystka stara się reinterpretować poprzez sztukę, wprowadzać je w dyskurs społeczny, a zarazem symbolicznie „rewitalizować” elementy przestrzeni publicznej.

Kanwą wystawy w Wozownia będą biografie tajemniczych i kontrowersyjnych kobiet, jednak ważnych z perspektywy współczesnych interpretacji tych życiorysów. Leśniak przybliża widzom m.in. sylwetkę Michaliny Tatarkówny-Majkowskiej – sekretarz PZPR, która na przełomie lat 50. i 60. rządziła Łodzią, Fifi Zastrow – aktorki żydowskiego pochodzenia, która grała w niemieckim teatrze propagandowym, Stanisławy Przybyszewskiej – związanej przez ostatnie lata swojego życia z Gdańskiem – obiecującej, lecz uzależnionej od morfiny pisarki. Na wystawie pojawi się także wątek związany z Toruniem: przypomniana zostanie postać Julie Wolfthorn – artystki urodzonej w XIX wieku w Toruniu i aktywnie działającej na rzecz emancypacji kobiet. Przywołane kobiety, różne pod względem pochodzenia, wykształcenia, żyjące w różnych czasach, łączy pojęcie inności – nieprzystawalność do społecznych wzorców i zarazem oczekiwań wobec kobiet.

Anka Leśniak – zajmuję się rolą kobiet w historii i historii sztuki. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Łódzkim (2003) oraz Wydział Edukacji Wizualnej (obecnie Wydział Sztuk Wizualnych) Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi (z wyróżnieniem, 2004). W 2016 roku obroniła doktorat na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Brała udział w ponad 80 wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Stypendystka MKiDN w 2011 roku, laureatka Stypendium Prezydent Miasta Łodzi dla twórców i animatorów kultury w 2015 roku, w 2016 roku otrzymała stypendium Kulturalne Miasta Gdańska oraz stypendium KulturKontakt w Wiedniu organizowane we współpracy z rządem austriackim. Od kilku lat realizuje prace site-specific na opuszczonych budynkach oraz poszukuje historii kobiet z różnych powodów zapomnianych lub pomijanych. Stosuje tu metodę badawczą „artystycznego śledztwa", rozmów z ludźmi, poszukiwań w archiwach, otwarcia na tzw. zbiegi okoliczności i przypadek, wszystko, co może być pomocne przy tworzeniu komunikatu artystycznego. Więcej o artystce na: www.ankalesniak.pl oraz www.invisiblewomen.info.

PERSONA 2017 – Kazumasa Nagai: Plakat

29.09 – 29.10.2017 / otwarcie wystawy: 29.09 (piątek), godz. 18. / wstęp wolny

kuratorka: Anna Grabowska-Konwent

Wystawy pod wspólną nazwą PERSONA są organizowane przez toruńską Wozownię od 2000 roku, we współpracy z Galerią Plakatu i Designu Muzeum Narodowego w Poznaniu. Prezentują wybitne osobowości światowej sztuki plakatu, których działalność wywarła duży wpływ na kształt dzisiejszego designu. Dotychczas w ramach tego cyklu pokazano twórczość Günthera Kiesera (Niemcy), Istvana Orosza (Węgry), Hansa Hillmanna (Niemcy), Koichi Sato (Japonia), Niklausa Troxlera, (Szwajcaria), Nancy Skolos & Thomas Wedell (USA).

Do tegorocznej edycji PERSONY został zaproszony światowej sławy klasyk japońskiego designu Kazumasa Nagai. Na wystawie zaprezentowanych zostanie około 100 oryginalnych plakatów jego autorstwa, drukowanych w większości techniką sitodruku; będą to zarówno prace z połowy lat 60. XX wieku, jak i najnowsze plakaty z ostatnich lat. Pozwoli to zaobserwować proces ewoluowania projektów, od form geometrycznych i abstrakcyjnych do plakatów przedstawiających, zaludnionych przez formy zwierzęce. Kolejne serie prac tytułowane „Life” lub „Design Life” skupionych na tematyce zwierzęcej to autorskie prace, w których grafik, często stosując odręczny rysunek, zespolił ze sobą sferę projektowania z potrzebą własnej kreacji nowych obrazów. Zwierzęcy świat Kazumasa Nagai jest niezwykle fascynujący i piękny, odnajdziemy w nim zarówno japońską tradycję i bardzo osobistą ilustrację, której odręczny perfekcyjny warsztat reprezentuje wysokiej jakości rzemiosło graficzne.

Kazumasa Nagai – ur. 1929. Grafik i projektant, wybitna indywidualność w świecie japońskiego plakatu. W 1951 roku rezygnuje ze studiów na Wydziale Rzeźby na Uniwersytecie Sztuk Pięknych i Muzyki w Tokio, rozpoczyna pracę w dziale reklamy firmy Yamato Boseki. W 1959 roku zakłada wspólnie z I. Tanaką, Y. Kamekurą, R. Yamashiro grupę „Graphic 21”. W 1960 roku uczestniczy w formowaniu studia projektowego Nippon Design Center; w latach 1975–1986 pełni funkcję prezydenta, a obecnie funkcje doradcze jako Senior Executive Advisor. Przez wiele lat projektuje plakaty do wystaw dla Museum of Modern Art w Toyamie. Specjalizuje się w projektowaniu plakatów, reklam, grafiki wydawniczej, wykonuje projekty znaków graficznych i pełnej identyfikacji wizualnej firm. Członek Tokyo Art Directors Club (ADC), Japan Graphic Designers Association (JAGDA), Alliance Graphique Internationale (AGI). Laureat wielu ważnych nagród i członek jury konkursów plakatowych na całym świecie m.in. dwukrotnie na Biennale Plakatu w Warszawie. Prace Kazumasa Nagai można było oglądać m.in. w Muzeum Plakatu w Wilanowie na eksponowanej tam w 2007 roku zbiorowej wystawie „Plakat japoński – dzisiaj. Wystawa z kolekcji DNP Archives of Graphic Design”.

Beata Białecka: Akupiktury

29.09 – 29.10.2017 / otwarcie wystawy: 29.09 (piątek), godz. 18. / wstęp wolny

W Galerii Wozownia zostanie pokazany zestaw prac olejnych na płótnie z lat 2012–2017; wcześniejszy okres twórczości Beaty Białeckiej był prezentowany na wystawie „Album” w 2009 roku. Artystka w całym swoim dorobku kreuje wizerunek kobiety w nieustannym dialogu zarówno z tradycyjną ikonografią chrześcijańską, jak i z ikonosferą kultury popularnej czy światem reklamy. W większości prac autorka rozszerza malarstwo o element haftu. Krosno malarskie zamienia na krosno hafciarskie. Stąd tytuł wystawy „Akupiktury” – czyli obrazy dosłownie przekłute igłą. Jest to haft tradycyjny lub w przypadku haftu srebrną lub złotą nicią tzw. kładziony. „Haftowanie malarstwa to relatywna nowość w twórczości autorki, która nadaje mu zaskakujących walorów. Medytacyjna energia aktu tworzenia zaklęta jest już nie tylko w każdym śladzie dotknięcia pędzla, lecz również w każdej nici przeciąganej przez płaszczyznę obrazu niczym przez tamborek. W efekcie wyszywane elementy mają zupełnie inną naturę niż obszary pokryte farbą, wchodząc w dialog z tradycją haftu religijnego, Maryjnymi sukienkami nakładanymi na obrazy, czy pełnymi przepychu szatami liturgicznymi i sztandarami (…)” (Marta Smolińska).

Beata Ewa Białecka – urodzona w 1966 r. w Mikołowie. Studia na Wydziale Malarstwa Sztalugowego ASP w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego. Laureatka wielu nagród i wyróżnień, stypendystka Ministra Kultury i Sztuki. Otrzymała również Stypendium Kulturalne Prezydenta Miasta Gdańska oraz czterokrotnie stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego. Nominowana do „Paszportu Polityki” w kategorii Sztuki Wizualne, do Sovereign European Art Prize oraz do Nagrody Marszałka Województwa Pomorskiego za rok 2016. Prace znajdują się w wielu polskich i zagranicznych kolekcjach. Brała udział w wielu wystawach w kraju i za granicą (Szwecja, Niemcy, Wlk. Brytania, Francja, Macedonia, Japonia, Ukraina, Rosja, Estonia, USA, Chorwacja).

Dominika Krechowicz: Wysypisko w Szadółkach

29.09 – 29.10.2017 / otwarcie wystawy: 29.09 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny

„Wysypisko w Szadółkach to gigantyczna hałda. Co pewien czas przyjeżdżają ciężarówki i dodają kolejne tony śmieci. W powietrzu unoszą się tumany kurzu. Pojawiają się ptaki, które fruwają w poszukiwaniu pożywienia. Kilka lat temu byli także ludzie – zbieracze, którzy przeszukiwali śmieci. Na wysypisku wieje silny wiatr. Góra śmieci jest wysoka. Stanowi dobry punkt widokowy na Gdańsk. Fascynująca hałda złożona jest z różnobarwnych elementów, które jeszcze niedawno były potrzebnymi rzeczami. Spośród śmieci widać większe przedmioty: fotele, kanapy, książki, naczynia, kołdry i resztki jedzenia. Wszystkie te obiekty właśnie straciły swój dotychczasowy status i stały się odpadami. Mieszanina śmieci i ziemi tworzy niejednorodną szarość. Na wysypisku w Szadółkach ten kolor zdecydowanie przeważa. Następuje coś na kształt mieszania kolorów na palecie malarskiej. Wewnątrz spiętrzonej masy pojawia się mocny akcent koloru. Ten intensywny błękit to kolor worków na śmieci. Wielka hałda złożona z odpadów wygląda jak instalacja. Jest formą o określonych wymiarach i kształcie. Wysypisko zawiera wszystko to, co jest interesujące dla malarza: wyrafinowaną mieszaninę szarości podkreśloną mocnymi akcentami błękitu. Dominujący błękit worków na śmieci spełnia funkcję podobną do niebieskiego paska Edwarda Krasińskiego albo ultramaryny używanej przez Yves’a Kleina”. (Dominika Krechowicz)

Dominika Krechowicz – urodzona w 1964 roku w Gdańsku. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku na Wydziale Malarstwa i Grafiki. Dyplom w pracowni prof. Kazimierza Ostrowskiego w 1988 roku. Od 1996 pracuje jako asystent w Katedrze Sztuk Wizualnych na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej, od 2000 roku – adiunkt. Od 1995 do 2003 roku współautorka galerii „Koło” w Gdańsku. Laureatka nagród i stypendiów, m.in: brązowy medal i nagroda Prezydenta Miasta Bielska-Białej w XXXIII Ogólnopolskim Konkursie Malarstwa "Bielska Jesień 1997"; Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury w 2014  (25-lecie pracy twórczej).

EDUKACJA / Wykłady / Spotkania autorskie / Inne wydarzenia.

07.07 (piątek), godz. 17.00–18.30

NIEMAPY: Toruń od nowa! – warsztaty rodzinne

obowiązują zapisy (mailowo: info@wozownia.pl lub tel. 56 622 63 39) – ilość miejsc jest ograniczona, wstęp w cenie biletu na wystawę: dorośli / 5 zł, dzieci / 3 zł/

W czasie warsztatów popatrzmy na Toruń od nowa! Wspólnie będziemy tworzyć jedyną w swoim rodzaju NIEMAPĘ miasta. Porozmawiamy o ulubionych spacerach, poszukamy niebanalnych miejsc, ciekawostek i pomysłów na rodzinne wyprawy. Do wspólnej zabawy zapraszamy dzieci wraz z opiekunami: rodzicami, babciami czy dziadkami.  

Warsztaty poprowadzą twórcy serii wydawniczej NIEMAPA – wyjątkowo zaprojektowanych, ilustrowanych przewodników po polskich miastach. NIEMAPA pomaga na nowo odkryć miasto: opisuje ciekawe i nieznane miejsca, a piękne ilustracje i kreatywne zadania zachęcają do wyjścia na rodzinny spacer. (www.niemapa.pl)

Warsztaty są wydarzeniem towarzyszącym wystawie „Wyspy i atole: mapowanie wyobraźni”.

26.08 – 27.08 (sobota: godz. 15.00 – 22.00, niedziela: godz. 12.00 – 18.00)

Weekend z wystawą Katarzyny Tretyn-Zečević i prezentacją sprzętu z Obserwatorium Astronomicznego w Piwnicach

wstęp wolny

27.08 (niedziela), godz. 12.00

Interdyscyplinarny spacer po wystawie Katarzyny Tretyn-Zečević: Dzień, którego nie było

prowadzenie: Natalia Cieślak (historyczka sztuki), dr Paweł Wolak (astronom)

wstęp wolny

W twórczości Katarzyny Tretyn-Zečević świat sztuki miesza się z inspiracjami płynącymi z obszaru nauk ścisłych – zwłaszcza astronomii – co zachęca do przyjrzenia się pracom artystki z różnych perspektyw. Obrazy, obiekty i instalacje artystyczne prezentowane na wystawie Dzień, którego nie było znajdują odniesienie zarówno w tradycji historii sztuki, jak i stanowią wizualizację konkretnych faktów, procesów i zjawisk fizycznych. Interdyscyplinarny spacer po ekspozycji będzie szansą na wgląd w oba te obszary. Komentarz kuratorki wystawy – historyczki sztuki, uzupełni opowieść o aparaturze badawczej i konkretnych ludziach, dzięki którym poszerza się nasza wiedza o wszechświecie. Współprowadzącym spotkanie będzie dr Paweł Wolak – astronom, absolwent Wydziału Fizyki Astronomii i Informatyki Stosowanej UMK, pracownik Katedry Radioastronomii, Centrum Astronomii UMK w Piwnicach koło Torunia, który zajmuje się badaniem obszarów gwiazdotwórczych oraz zaawansowanych ewolucyjnie gwiazd.

OPROWADZANIA PO AKTUALNYCH WYSTAWACH:

02.07 (niedziela), godz. 12.00 / wstęp wolny

06.08 (niedziela), godz. 12.00 /wstęp wolny

24.09 (niedziela), godz. 12.00 / wstęp wolny