PROGRAM NA I KWARTAŁ 2018

Do 07.01.2018 można zwiedzać wystawy:

Olga Kisseleva / A Place in the Sun / Doświadczenie dynamicznego mapowania
Czarna dziura / artyści: Karolina Balke, Dagny Dobrowolska, Tomasz Drewicz, Konrad Juściński, Katarzyna Klich, Anna Róża Kołacka, Marek Kucharski, Ewa Kulesza, Kasper Lecnim, Iwona Ogrodzka, Agnieszka Mastalerz, Paweł Matyszewski, Martyna Pająk, Natalia Pakuła, Aga Piotrowska, Zuzanna Rokita, Marta Stachowska, Paweł Stasiewicz, Maja Staśko, Natalia Wiśniewska, Ewa Żuchnik
Marta Szulc / Formy przejściowe

(więcej o w/w wystawach: kwartalnik 4/2017; www.wozownia.pl /wystawy)

Sonia Rammer / Patchwork
Kuratorka: Marta Smolińska
12.01-18.02/ wernisaż 12.01. (piątek), godz. 18. / wstęp wolny

„Sztuka ma swoją (nie)oczywistą rolę w zapraszaniu nas do refleksji nad tymi aktualnymi i ważnymi kwestiami. Może apelować do naszego poczucia gośćInności, nie stając się przy tym publicystyką. Obrazy i obiekty Sonii Rammer, prezentowane w ramach indywidualnej wystawy artystki w dolnej sali Galerii Wozownia w Toruniu, zostały zainspirowane przez fotografie ukazujące stłoczonych uchodźców, wyglądających z daleka niczym kolorowa plama przypominająca patchwork. Patchwork z mocnymi akcentami barwy pomarańczowej – tej przypisanej kamizelkom ratunkowym. Pojawienie się przybyszów buduje patchworkowe, niejednorodne społeczeństwo, które – jak zdaje się wizualnie w swoich pracach sugerować Rammer – może być zharmonizowane, a nawet piękne niczym rajski ptak. Na wielkoformatowych płótnach powstają wieloznaczne patchworkowe formy, które nie tylko odwołują się do linii brzegowych wysp, gdzie docierają uchodźcy, lecz również mogą kojarzyć się z mapami meteorologicznymi i przypominać – mniej lub bardziej burzliwe – prognozy na przyszłość.
Rammer nie udaje zaangażowania, a raczej uzmysławia nam swoją sztuką rodzaj chłodnego, zrutynizowanego dystansu, z jakim przed soczewkę mass mediów patrzymy na zmagania uchodźców. (…) Powiem więc tym, dla których jest to kolejna wystawa o uchodźcach i kolejna próba wpisania się w koniunkturalny temat, że w wypadku „Patchworku” bronią się przede wszystkim same obrazy. „Podskórnie” dotykają one bowiem kwestii gośćInności i uświadamiają nam, że wyspy, na które chętnie udalibyśmy się jako turyści z opcją all inclusive, dla innych są pierwszym lądem, gdzie mogą znaleźć schronienie. Poza tym przemawia za nimi kolorystyka, kompozycja, format i gra z przestrzenią dolnej sali Galerii Sztuki Wozownia. Od nas zależy, czy w trakcie odbioru tej wystawy będziemy chcieli wykroczyć poza konwencję sztuki czy bezpiecznie pozostać w jej ramach.” (Marta Smolińska, Patchwork: granice empatyczności sztuki i zmagania z gośćInnością)

Sonia Rammer, artystka, psycholożka, podróżniczka, zawodowo związana z Uniwersytetem Artystycznym w Poznaniu (Wydział Edukacji Artystycznej). Zajmuje się sztuką oraz teorią ze szczególnym uwzględnieniem psychologicznych aspektów twórczości. Brała udział w wystawach zbiorowych (m.in. Arsenał Poznań, BWA Bielsko-Biała, Wozownia Toruń, BWA Wrocław, Artists House Jerozolima, Studio 18 Gallery Nowy Jork), indywidualnych (m.in. BWA Gorzów Wielkopolski, Wieża Ciśnień Konin, BWA Arsenał Poznań, MBWA Leszno, ART Station Stary Browar Poznań, Galeria Student Ostrawa, Czechy; Baer Art Center, Hofsos, Islandia) oraz konferencjach. Autorka i współautorka tekstów traktujących o fenomenie twórczości z perspektywy psychoanalitycznej. W centrum zainteresowania artystki znajduje się człowiek, jego egzystencja, emocje, kruchość, pamięć. Interesuje ją ambiwalentna rola, jaką pełni jednostka w świecie, będąc jednocześnie częścią natury, jak i elementem wchodzącym z naturą w nieustający konflikt.

Urszula Ślusarczyk / Fragmenty wertykalne
12.01-18.02. / wernisaż 12.01. (piątek), godz. 18. / wstęp wolny

„Prezentowany przeze mnie zestaw prac stanowi efekt próby pogodzenia ze sobą w ramach procesu twórczego elementu racjonalnego z duchowym. Drogę do formy mogłabym nazwać rodzajem „pamięci materii”, gdyż dokonuje się ona poprzez odwołanie się do pewnego elementu materialnego, przy czym jest to zazwyczaj swoisty zapis czasu odciśnięty w strukturze materii wraz z pewnym marginesem niedopowiedzenia, tak aby całość pozostawiała przestrzeń otwartą dla wyobraźni. Forma jest więc usytuowana na styku tego, co realistyczne i abstrakcyjne i stanowi próbę przełamywania dychotomii i poszukiwania zagubionego poczucia jedności i pełni. Przestrzeń obrazu to przede wszystkim przestrzeń ciszy, która staje się okazją do swego rodzaju „uobecnienia sensu”.
Ten rodzaj postawy twórczej zorientowany jest na rozpoznanie natury ludzkiej, w całej jej złożoności. Integralny sposób postrzegania człowieka wraz z jego potrzebami, również takimi, jak odnajdywanie ładu i poczucia sensu dokonuje się w odniesieniu do osi czasu, co znajduje wyraz w wertykalnych kompozycjach prac.” (Urszula Ślusarczyk)
„(…)W malarstwie Urszuli Ślusarczyk ekspozycja destabilizacji centrum, a pośrednio (opisanego przez Greenberga) jego nieusytuowania – jest praktyką organizującą większość cykli malarskich, chociaż niekiedy przybiera ona wręcz literalny charakter, jak dzieje się to w przypadku jej Asymetrii (2015). Artykulacją wspomnianej decentracji jest także – jak można się domyślać – transgresja motywów figuralnych, które na obrazach ewokują m.in. pionowe pręgi i pasy, wyprowadzane przez artystkę jakby poza rzeczywistość obrazową. Ich znaczenie jest nie do przecenienia. Wydaje się wręcz, że linia i wertykalizm to rudymenty pełniące tu funkcje emblematycznych zamienników mitycznych początków i podstawy (arche), a jednocześnie jest to synekdocha pozostałości tudzież szczątków – wywodzących się zarówno z natury jak i z kulturowego porządku.” ( Roman Lewandowski, Cisza donośna i głośna milczeniem swego przedstawienia)

Urszula Ślusarczyk (ur.1968), absolwentka Instytutu Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie. Profesor Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, wicedyrektor ds. artystycznych i naukowych Instytutu Sztuk Pięknych UJK oraz Kierownik studiów doktoranckich. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Organizatorka konferencji i wystaw problemowych. Autorka ponad 30 wystaw indywidualnych oraz uczestniczka kilkudziesięciu wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i fotografią.
 

Dawid Marszewski / Security
12.01-18.02./ wernisaż 12.01. (piątek), godz. 18. / wstęp wolny

„Cykl obrazów prezentowanych na wystawie powstał na podstawie fotografii prasowych. Zdjęcia przedstawiają uchodźców, którzy po przybyciu do brzegu odziewani są w złote folie termiczne, pozwalające im przetrwać po wyczerpującej przeprawie przez morze. Po przeniesieniu fotografii na płótno, następuje zamalowanie całości, przy jednoczesnym pozostawieniu fragmentu przedstawiającego sam materiał. Ponieważ opisuje on postać, na którą został nałożony, staje się świadkiem jej obecności. Złote folie termiczne są nie tylko nośnikami znaczeń, ale stają się również swoistym symbolem współczesności. Atrakcyjny, tani materiał, dający ciepło, stanowi substytut bogactwa. Zdaje się wskazywać, że najcenniejszą wartością jest życie”. (Dawid Marszewski)

Dawid Marszewski ( ur.1991), absolwent Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Dyplom na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Janusza Marciniaka. Od 2016 roku pracuje na macierzystej uczelni. Doktorant na Wydziale Malarstwa i Rysunku UAP. Jego prace pokazywane były m.in. na V Biennale Sztuki Współczesnej w Odessie, XI Biennale Sztuki Współczesnej w Dreźnie, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu, Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Posługuje się malarstwem, instalacją, performance, filmem.

Magda Hueckel / „HUECKEL / TEATR vol. II”
23.02 – 27.03./ wernisaż: 23.02. (piątek), godz. 18. / wstęp wolny
Wystawa fotografii teatralnej Magdy Hueckel jest swego rodzaju rozszerzeniem albumu fotograficznego „HUECKEL / TEATR”. Projekt wpisuje się w twórczość fotografki, podejmuje i rozwija tematy obecne w jej autorskich projektach. Jest zarazem dowodem na to, że fotografowanie teatru, zachowując swoje powinności wobec dokumentowanej sztuki, może mieć wartość autonomicznego tworzenia. Wystawa mówi tyleż o języku współczesnego teatru, co o współczesnej kulturze.
„HUECKEL / TEATR vol. II” to opowieść o ciele poddanym radykalnemu doświadczeniu, zanurzonym w cierpieniu, osiągającym punkt graniczny. Ciele pokawałkowanym, znieruchomiałym, stężałym, pozbawionym tożsamości. Ciele tuż po klimaksie, które natychmiast staje się ciałem w rozpadzie. Te obrazy uruchamiają tryb odbioru, sytuujący nas po stronie bólu i rozpadu tożsamości, ale też dostarczają estetycznej przyjemności. Mówią: patrz jak atrakcyjne jest ciało pogrążone w cierpieniu. Jest w tym rys narcystycznego masochizmu współczesnej kultury, piękna depresja tych, którzy nie sprostali własnym wyobrażeniom o idealnym sobie.
„Nigdy jako widz nie widziałem aż tyle, nie tak dokładnie, tak z bliska. Nigdy nie byłem tak bardzo w środku wydarzeń scenicznych. Nie bez przyczyny, bo Hueckel wraz z aktorami krąży tam, gdzie ja nigdy nie będę krążył – w środku wydarzeń. Jest w tych fotografiach nieodparta reportażowość, ale nie ta, do której przywykliśmy, inna, nowa: to przeniesiona do czarnego pudła teatru street photography, zbieranie wszystkiego, co przyniesie życie, cieszenie się światłem odnalezionym w kanionach ulic, zdziwienie twarzą w grymasie. Patrzę więc na zdjęcia Hueckel nie jak na wypełnienie zamówienia, wywiązanie się z kontraktu rzemieślnika (udokumentować to, co ważne, w ten sposób, aby pozostało rozpoznawalne i dawało spektaklowi dłuższe życie); dostrzegam w nich samoistne, oparte na przyjemności obserwacji trwanie. Nie lepsze ani nie gorsze niż trwanie spektakli, które udokumentowała, inne po prostu, bo oparte na innych zasadach. Jej zdjęcia należą już wyłącznie do świata sztuk wizualnych, fotografii dokumentalnej najwyższej próby. Forma – niezależna od materii teatralnej, z którą ma do czynienia – jest jej własna, osobna". (Wojciech Nowicki, „Obnażanie”, tekst kuratorski w albumie „HUECKEL / TEATR”)

Magda Hueckel – artystka wizualna, fotografka, scenografka, podróżniczka. Ukończyła Wydział Malarstwa i Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Jest laureatką stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz stypendium miasta Sopotu. Jej pasją jest sztuka wizualna, fotografia teatralna, scenografia i podróże. Swoje prace prezentowała podczas licznych wystaw indywidualnych i grupowych na całym świecie. W 2013 roku ukazał się jej album ANIMA. Zdjęcia z Afryki 2005–2013, który w następnym roku został nominowany do nagrody Fotograficzna Publikacja Roku. W 2015 roku wydany został drugi album artystki –HUECKEL/TEATR.

Agnieszka Kunicka, Thomas Orchowski / O krok od raju…
Kurator: prof. Andrzej Zygmuntowicz
23.02-27.03./ wernisaż 23.02.(piątek), godz. 18. / wstęp wolny

Wystawa fotograficzna dwójki fotografów: Agnieszki Kunickiej i Thomasa Orchowskiego ma charakter dokumentalny, zdjęcia zostały wykonane w czasie kryzysu migracyjnego w 2015 i 2016 roku. Zostaną zaprezentowane fotografie pokazujące dwa aspekty współczesnego uchodźstwa: przedstawiające drogę uchodźców/migrantów do Europy oraz pokazujące życie w ośrodkach dla cudzoziemców w Polsce. Agnieszka Kunicka dokumentowała życie mieszkańców jednego z ośrodków w Polsce, do którego trafiają osoby starające o nadanie statusu uchodźcy. Jej zdjęcia pokazują, zwykle niemożliwą do zobaczenia, codzienność mieszkańców tych ośrodków. Zarejestrowane zostały wnętrza oraz życie ludzi w oczekiwaniu na decyzję o przyznaniu lub odmowie statusu uchodźcy. Od tej decyzji zależy przyszłość całych rodzin. Tematem cyklu fotografii jest ten mniej efektowny medialnie aspekt procesów migracyjnych. Thomas Orchowski towarzyszył uchodźcom i migrantom podczas ich drogi do Europy. Zdjęcia, które znajdą się na wystawie zostały zrobione w 4 miejscach: Horgos w Serbii, Beli Manastir w Chorwacji, Idomen w Grecji i w Lesbos. Fotograf towarzyszył uchodźcom w różnych miejscach w Europie, dokumentując ich tułaczkę między krajami, frustrację oraz napięcie. Na fotografiach widzimy uchodźców zatrzymanych na granicy, odgradzanych murami. Ludzie przetrzymywani są w nieludzkich warunkach. Kraje po kolei przerzucają ich w inne miejsca. Thomas Orchowski trafia również na Lesbos, grecką wyspę oddaloną ok. 10 kilometrów od Turcji. To na nią migranci przeprawiają się pontonami z okolic tureckiego Ayvalik. (…) W 2015 roku do Europy przez Grecję przedostało się ponad 800 tys. osób. Znakomita większość z nich właśnie przez grecką wyspę Lesbos.

Agnieszka Kunicka, absolwentka Studium Fotografii Związku Polskich Artystów Fotografików; zajmuje się głównie fotografią dokumentalną, portretową i społeczną. Uczestniczka kilku wystaw zbiorowych m.in. w Warszawie, Taszkiencie i Brukseli. Przez 10 lat związana z Polską Akcją Humanitarną. Inicjowała i realizowała programy oraz projekty pomocowe dla cudzoziemców i repatriantów, a także działania skierowane do polskiego społeczeństwa. Prezes Fundacji Refugee.pl im. Małgorzaty Jasiczek-Gebert i członek Komisji Ekspertów ds. Migrantów. W roku 2015 brała udział w pracach Międzyresortowego Zespołu do spraw przesiedleń i relokacji uchodźców. / www.agakunicka.pl
Thomas Orchowski - reporter, współpracownik Radia TOK FM. Publikował w m.in. "Magazynie Świątecznym” Gazety Wyborczej i Krytyce Politycznej. Kryzysem migracyjnym zaczął się zajmować, odkąd migranci utknęli we wrześniu na dworcu Keleti w Budapeszcie. Potem relacjonował drogę uchodźców z Chorwacji, Serbii, Macedonii i greckiej wyspy Lesbos. Obecnie zajmuje się Turcją. Student prawa i absolwent Polskiej Szkoły Reportażu.

Kobiety malują kwiaty
Kuratorka: Dorota Chilińska
23.02-27.03./ wernisaż 23.02. (piątek), godz. 18. / wstęp wolny

EDUKACJA / Wykłady / Spotkania autorskie / Inne wydarzenia.

Marta Kołacz / Czy kobiety lubią różowy? O stereotypach w projektowaniu
wykład w ramach cyklu „Projekt dla…” / koordynatorka: Natalia Cieślak
23.01. (wtorek), godz. 18.00 / wstęp wolny

Design tworzy obrazy wykorzystywane przez modę, reklamę i media do kształtowania kobiecej tożsamości. Przyjmuje założenia dotyczące miejsca, jakie kobiety zajmują w domu i w przestrzeni publicznej. Co więcej, świat designu segreguje produkty na damskie / męskie i definiuje je pod kątem płci. Wersja długopisów „dla niej” i „dla niego” może być dla wielu co najmniej dziwna. Sytuacja staje się jeszcze bardziej niedorzeczna w momencie, kiedy produkty w różowych opakowaniach rażą nie tylko infantylnością, ale także wyższą ceną. Ubrania, maszynki do golenia czy kosmetyki obarczone „różowym podatkiem” to norma. Tymczasem zdać sobie należy sprawę z tego, że kobiety doświadczają „zaprojektowanego świata” inaczej niż mężczyźni, co może stanowić dla społeczeństwa wyjątkowy kapitał. Podczas wykładu wskazane zostaną stereotypy, ale także wartościowe praktyki wykorzystywane przy tworzeniu przedmiotów dedykowanym kobietom.

Marta Kołacz – kuratorka i historyczka designu. Od 2010 roku wykładowca Międzywydziałowego Instytutu Nauk o Sztuce Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Laureatka stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska”. W latach 2008–2015 kuratorka Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu, w tym m.in. poświęconego polskiemu projektowaniu Festiwalu Architektury i Wzornictwa TORMIAR (wspólnie z Cezarym Lisowskim). Członkini Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Stowarzyszenia Bydgoskie Przedmieście. Autorka publikacji dotyczących współczesnej architektury i designu, a także edukacji i partycypacji kulturalnej.

Ryszard Nakonieczny / Alvar Aalto (1898-1976) i recepcja jego idei w Polsce (wybrane zagadnienia)
wykład w ramach cyklu „Architektura w Wozowni” / autorka projektu: Teresa Dudzińska
12.02. (poniedziałek), godz. 17.00 / wstęp wolny

Twórczość tego wybitnego architekta fińskiego jest przykładem ‘modernizmu humanistycznego’ określanego również organicznym, który opierał się w swej treści na wieloaspektowych powiązaniach z naturą, kontekstem kulturowym oraz procesami życia. Jego architektura rozpoczyna się młodzieńczą interpretacją klasycyzmu, by potem ewoluować: od białego funkcjonalizmu (1922-1939), przez czerwony eksperymentalizm (1939-1955), aż do drugiego okresu białego, zwanego monumentalnym (1955-1976). Wydaje się, że koncepcja architektury organicznej Alvara Aalto znana była wśród polskich architektów zarówno przed, jak i po II wojnie światowej. Dziś także korzysta z niej kilku przedstawicieli młodego pokolenia projektantów. W wykładzie zaprezentowane będą przykłady kluczowych obiektów z każdego z czterech etapów twórczości Mistrza oraz ich wybrane polskie odpowiedniki.

Ryszard Nakonieczny (1965), dr inż. arch., wykładowca na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach; w latach 2004-2011 redaktor naczelny ogólnopolskiego kwartalnika "Archivolta"; współautor i redaktor książek: Słynne wille Polski (Praha 2013) oraz Oblicza modernizmu w architekturze (Katowice 2013); zainteresowania: architektura dawna i współczesna oraz ochrona dziedzictwa kultury najnowszej; członkostwo: sekcja polska DOCOMOMO, SARP, KUiA PAN, TUP, Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, zespół badawczy Twórcy Śląskiej Architektury-Portrety; założyciel Fundacji Dom Modernisty; organizator: wielu spacerów architektonicznych, 10 edycji Festiwalu Ogrodów w Katowicach oraz kurator wystaw w Brukseli, Pradze, Ostrawie, Wrocławiu, Katowicach, Bytomiu i Sosnowcu.

Zdzisław Schubert / Polska szkoła plakatu: fakty i mity
wykład w ramach cyklu „Projekt dla…” / koordynatorka: Natalia Cieślak
13.03. (wtorek), godz. 18.00 / wstęp wolny

„Polska szkoła plakatu” to termin, wokół którego narosło wiele mitów. Warto przyjrzeć się temu fenomenowi raz jeszcze, szczególną uwagę zwracając na genezę określenia „polska szkoła”, zjawiska, jakie bezpośrednio poprzedzały jej pojawienie się, a także czynniki stymulujące jej rozwój. Sukcesy międzynarodowe, postępujące zerwanie z realizmem i adaptacja doświadczeń sztuki nowoczesnej przełożyły się na eksplozję inwencji i swobody warsztatowej twórców. Szczyt swoich możliwości zaprezentowali oni na początku lat 60. w plakatach dla Opery Narodowej i Teatru Dramatycznego w Warszawie. Schyłek „polskiej szkoły” przyniosła indywidualizacja postaw twórczych najważniejszych projektantów, którzy stają się osobowościami o wyraźnie ukształtowanym obliczu i ugruntowanej na świecie renomie.

Zdzisław Schubert (1942) – historyk sztuki, wieloletni pracownik Muzeum Narodowego w Poznaniu. Zorganizował ponad 60 wystaw czołowych polskich twórców plakatu. Podsumowaniem jego ponad 40-letniej pracy była wielka ekspozycja „Plakat musi śpiewać” (2011), prezentująca zbiory plakatu poznańskiego muzeum od końca XIX wieku do czasów współczesnych. Jako kurator współpracował także m.in. z Galerią Sztuki Wozownia, przygotowując wystawy w ramach cyklu PERSONA, prezentującego dorobek wybitnych twórców światowego plakatu.

Aktualnych informacji o planowanych wykładach i spotkaniach można szukać na stronie: www.wozownia.pl/wydarzenia

SZTUKA PROSTOTY SZUKA / warsztaty artystyczne dla dzieci i młodzieży
Grupy zorganizowane zapraszamy do udziału w warsztatach z cyklu ”Sztuka prostoty szuka”. Wszystkie zajęcia odbywają się w przestrzeni galerii Wozownia i swoją tematyką nawiązują do aktualnych wystaw. Warsztaty skierowane są do różnych grup wiekowych, a podczas zajęć ich uczestnicy będą mogli doświadczyć całego bogactwa środków wyrazu, które można zaangażować do tworzenia współczesnej sztuki.
Prosimy o wcześniejsze zgłoszenie chęci udziału w zajęciach pod numer telefonu 56/ 622 63 39 (kontakt: Natalia Cieślak, Kazimierz Napiórkowski). Liczba miejsc jest ograniczona! Wstęp na podstawie biletu do galerii – ulgowy 3 zł, grupowy 15 zł.
Cykl ”Sztuka prostoty szuka” zrealizowano we współpracy z Gminą Miasta Toruń.
Aktualnych informacji o planowanych warsztatach można szukać na stronie: www.wozownia.pl/wydarzenia/warsztaty

OPROWADZANIA PO AKTUALNYCH WYSTAWACH:
21.01.2018 (niedziela), godz. 12.00 / wstęp wolny
04.03.2018 (niedziela), godz. 12.00 / wstęp wolny