Olenderski Park Etnograficzny
Dla dzieci  /  Dziedzictwo

Olenderski Park Etnograficzny

  • dzisiaj
    ⟶ stała
Podany czas trwania wystawy nie uwzględnia dni wolnych oraz rzeczywistych godzin otwarcia. Przed wizytą w danym obiekcie prosimy o kontakt z organizatorem celem potwierdzenia dostępności ekspozycji.
Miejsce:
Muzeum Etnograficzne, Olenderski Park EtnograficznyWielka Nieszawka

Zapraszamy na nasze internetowe serwisy, w których przygotowujemy specjalne materiały i treści. Można je obejrzeć, wysłuchać lub przeczytać bez wychodzenia z domu.

Na naszej stronie dostępne są spacery wirtualne, dzięki którym zdalnie odwiedzić można: Park Etnograficzny w Toruniu, Park Etnograficzny w Kaszczorku, a także muzealną wystawę stałą „Tajemnice codzienności. Kultura ludowa i jej pogranicza od Kujaw do Bałtyku (1850-1950)”. Spacery dostępne są pod adresem www.etnomuzeum.pl/wirtualny-spacer i obsługiwane są również przez urządzenia mobilne.

 

 

Olenderski Park Etnograficzny w Wielkiej Nieszawce jest pierwszym w Polsce skansenem poświęconym osadnictwu olenderskiemu, rozwijającemu się od XVI w. Początkowo byli to osadnicy z Niderlandów i Fryzji –  członkowie protestanckiej grupy menonitów, którzy w tolerancyjnym Królestwie Polskim mogli swobodnie wyznawać swoją wiarę. Zasiedlali tereny zalewowe i nieużytki od Żuław w górę Wisły do Torunia i dalej aż na Mazowsze. Z biegiem czasu termin olender/olęder zaczął być używany w stosunku do innych osadników – Niemców (luteran), a także Polaków (katolików), którzy cieszyli się przywilejami opartymi na systemie prawnym wprowadzonym pierwotnie dla osadników z Niderlandów.

Głównym celem założenia Parku jest odtworzenie fragmentu krajobrazu kulturowego nadwiślańskiej wsi z przełomu XIX i XX w. Na powierzchni ponad 5 ha, zrekonstruowano olenderską wieś o najbardziej charakterystycznym układzie, tzw. rzędówkę bagienną. Znajdują się tu 3 pełne zagrody składające się z 6 zabytkowych budynków mieszkalnych i gospodarczych. Przeniesione zostały z terenu Doliny Dolnej Wisły i pochodzą z XVIII i XIX w. Obiekty te to najcenniejsze, zachowane do dnia dzisiejszego, przykłady architektury charakterystycznej dla osadników olenderskich. Otaczają je pola uprawne, łąki, ogródki i sady. Droga łącząca poszczególne zagrody obsadzona została drzewami owocowymi, rowy odwadniające wierzbami a poszczególne siedliska wysoką zielenią przyzagrodową.

 

więcej informacji



Źródło: Muzeum Etnograficzne im. prof. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu