Europejska Noc Muzeów 2023: 25-lecie Muzeum Dyplomacji i Uchodźstwa Polskiego – prewernisaż

W tym roku Muzeum Dyplomacji i Uchodźstwa Polskiego Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy obchodzi swoje 25. lecie. Chociaż właściwa wystawa jubileuszowa otwarta zostanie w czerwcu, już w maju – z okazji Europejskiej Nocy Muzeów – zapraszamy na preludium! Zobaczyć będzie można obiekty rzadko udostępniane, m.in. dzieła z kolekcji Wandy i Karola Poznańskich. Wśród nich grafiki Jana Piotra Norblina oraz rysunki Michała Płońskiego. Nie dość na tym, bo oto pierwszy raz pokażemy również prace z pinakoteki Tadeusza Skowrońskiego – kierującego w latach 30. XX w. Poselstwem Polskim w Brazylii. Co ciekawe, na ekspozycji znajdą się obrazy samego Skowrońskiego, który nie tylko był zawodowym dyplomatom, ale też akwarelistą.  Zapraszamy również na podróż po zakamarkach ludzkiej psychiki – tak bowiem można określić możliwość obcowania i doświadczania portretów z cyklu „Panorama czasu dokonanego” pędzla Mariusza Kałdowskiego. Artysta utrwalił na płótnie Rodaków, którzy zapisali się w historii polskiej emigracji. Malarz posługując się paletą żywych barw stworzył duchowy pejzaż postaci. Patrząc na twarze spoglądające z ram obrazów, trwamy w atmosferze wyczekiwania i napięcia. Bohaterowie dzieł Kałdowskiego chcą o sobie opowiedzieć. W tym tłumie emocji każdy znajdzie cząstkę siebie. Jako że zbiory Muzeum są różnorodne, taka też musi być wystawa, dlatego nie zabraknie militariów 2. Korpusu Polski oraz pamiątek przekazanych przez Polonię z całego świata.

Najnowsze nabytki: elementy wyposażenia międzywojennego Poselstwa Polskiego w Rio de Janeiro i pamiątki po Tadeuszu Skowrońskim (1896 – 1986) – pośle nadzwyczajnym i ministrze pełnomocnym II RP

W ubiegłym roku, zbiory Muzeum Dyplomacji i Uchodźstwa Polskiego Wydziału Historycznego UKW powiększyły się o spuściznę po Tadeuszu Antonim Skowrońskim (1896 – 1986), polskim dyplomacie, przedwojennym pośle nadzwyczajnym i ministrze pełnomocnym w Rio de Janeiro. To największa darowizna od ponad 20 lat i druga co do wielkości w historii naszej placówki. W sumie obejmuje ponad 600 obiektów. Z okazji Europejskiej Nocy Muzeów zaprezentujemy jej część, m.in. porcelanę, szkło, srebra i meble z Poselstwa Polskiego w Rio de Janeiro, dzieła sztuki, archiwalia oraz fragment księgozbioru. Zbiór niezwykle różnorodny, bo też życiorys Tadeusza Skowrońskiego zaliczyć można do nietuzinkowych i barwnych.  Już w wieku zaledwie 23 lat objął stanowisko drugiego sekretarza Poselstwa Polskiego w Rzymie. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Imponujący szlak bojowy zakończył w październiku 1920 r. Brał udział w międzynarodowych konferencjach – w Londynie, Paryżu, Pradze, uczestniczył w rokowaniach w Brukseli dotyczących Wileńszczyzny (kwiecień 1921), nie zabrakło go w Belgradzie na posiedzeniu ekspertów ekonomicznych Małej Ententy oraz na pierwszej Międzynarodowej Konferencji Ekonomicznej w Genui (wiosna 1922). Był delegatem na międzynarodowej konferencji w Lozannie (1923). W 1924 r., objął stanowisko kierownika referatu Bliskiego Wschodu, wkrótce otrzymał stopień radcy ministra. W1927 r. został sekretarzem Poselstwa Polskiego w Brukseli, dwa lata później – pierwszym sekretarzem Poselstwa Polskiego w Bernie. W 1935 r. objął kierownictwo Konsulatu Generalnego w Amsterdamie, a 1 marca 1938 r., odebrał nominację na stanowisko Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Rzeczpospolitej Polskiej w Rio de Janeiro. Służbę dyplomatyczną za oceanem pełnił do września 1945 r., kiedy to Brazylia cofnęła uznanie Rządowi RP na Uchodźstwie. Utworzył Komitet Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, organizował pomoc przybywającym do Brazylii uchodźcom. Wraz z żoną Chrystyną zbierali datki. Szacuje się, że na adres Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie przesyłał z Rio de Janeiro kilka ton produktów pierwszej potrzeby rocznie. Po wojnie Tadeusz Skowroński pozostał na emigracji, był wykładowcą na papieskim Uniwersytecie Katolickim w Rio de Janeiro. W Brazylii założył pierwszą montownie ciężarówek Mercedes-Benz. W latach 60. XX w. przeprowadził się do Rzymu. A jesień życia spędził we Fryburgu Szwajcarskim. Tam też zmarł. Spuścizna skrywa jeszcze niejedną tajemnicę, nadal jest badana i opracowywana. Tym bardziej warto ją zobaczyć!

Źródło: Muzeum Dyplomacji i Uchodźstwa Polskiego