Bydgoska Scena barokowa - Corelli i Lully na Parnasie

BYDGOSKA SCENA BAROKOWA
Koncert-spektakl "Corelli i Lully na Parnasie"

WYKONAWCY
Dariusz Brojek, Krzysztof Antkowiak, Nikoleta Giankaki – taniec, pantomima
Uczennice sekcji rytmiki PZSM im. A. Rubinsteina w Bydgoszczy – taniec, pantomima (opieka: Agnieszka Borkowska-Kucharska, Anna Świeca, Marcelina Szweda)

zespół Intemperata w składzie:
Sławomir Drózd, Olga Musiał Kurzawska – flet traverso
Michał Marcinkowski, Marcin Tarnawski – skrzypce barokowe
Matthias Bergmann – viola da gamba
Klaudyna Żołnierek, Maria Wilgos – teorba/gitara
Beniamin Lewi - fagot
Dorota Zimna – klawesyn

Dariusz Brojek – choreografia

PROGRAM
François Couperin (1668–1733):
Huitième Concert dans le goût Théatral
(Ósmy Koncert w stylu teatralnym)
Le Parnasse, ou L’apothéose de Corelli
(Parnas, lub apoteoza Corellego)
Concert instrumental sous le titre d’Apothéose composé à la mémoire immortelle de l’incomparable Monsieur de Lully
(Koncert instrumentalny pod tytułem Apoteoza skomponowana dla uczczenia wiecznej pamięci niezrównanego Monsieur de Lully)

Koncert jest muzyczno-ruchową, fabularyzowaną inscenizacją, stworzoną do muzyki niezwykłych suit programowych François Couperina. Wystąpi zespół grający na instrumentach historycznych, tencerze - aktorzy specjalizujący się w tańcu historycznym oraz Uczennice Sekcji Rytmiki bydgoskiej Szkoły Muzycznej.


Twórczość kameralna François Couperina, wciąż pozostająca w cieniu jego kompozycji klawesynowych, jest zachwycającym przykładem przejmującej, zmysłowej i dopracowanej w każdym szczególe muzyki kameralnej. Do najbardziej niezwykłych kompozycji należą dwie suity programowe – L’apothéose de Corelli i L’apothéose de Lully.

Termin „apoteoza”, czyli ukazanie w świetności i chwale jakiejś postaci lub wydarzenia, dość rzadko spotykany jest w muzyce, częściej wykorzystywany w dziełach literackich. Już samo zatytułowanie utworu L’apothéose świadczy o chęci przekazania podziwu, o swoistej czci dla danej osoby. Couperin otwarcie pisał w swoich tekstach o uwielbieniu dla Corellego („…utwory Corellego, które będę kochał tak długo jak żyję..”) i Lully’ego („… największego człowieka muzyki jakiego wydał ostatni wiek..”.), i dał temu wyraz właśnie w tych rozbudowanych, narracyjnych utworach.

Poetycka, baśniowa treść utworów w pełni uzasadnia podniosły tytuł. Parnas, na który w prezentowanej historii trafia najpierw Corelli, a potem Lully, to masyw górski (śr. Grecja) o dwóch szczytach, z których jeden był przez starożytnych Greków poświęcony Apollinowi oraz muzom. Dzięki związkowi z muzami Parnas uważano za siedzibę poezji i muzyki. Można wnioskować, iż w ten sposób – poprzez umieszczenie wielbionych kompozytorów na Parnasie, obok Apollina – boga piękna, muzyki, prawdy, porządku, patrona sztuki i poezji – stawia ich Couperin niejako na równi z samym bóstwem; sugeruje, że piękno ich muzyki charakteryzuje boska wręcz doskonałość i powstawać musiała pod wpływem boskiego natchnienia.

Zestawienie w niniejszym programie dwóch Apoteoz jest podyktowane nie tylko ciągłością narracji pomiędzy utworami. Te dwa dzieła, poświęcone dwóm wybitnym kompozytorom – włoskiemu, i francuskiemu, oddaje ideę fuzji stylów, którą wyznawał Couperin, i którą najzwięźlej obrazują słowa couperina z drugiej części L’apotheose de Lully: „zjednoczenie stylów francuskiego i włoskiego musi uczynić muzykę doskonałą”.

Wydaje się, iż Couperin, z jednej strony na wskroś „francuski” stylistycznie, z drugiej „włoski” w swojej narracyjnej pomysłowości, stworzył właśnie to, do czego dążył – muzykę doskonalą, doskonałą w swoim metaforycznym pięknie.

Źródło