Irena Dubiska (1899–1989) – skrzypaczka, pedagog

Urodzona w Inowrocławiu przyszła mistrzyni skrzypiec tak wspominała atmosferę rodzinnego domu: „Ojciec i brat Aleksander grali na skrzypcach, a siostra Ludomira na fortepianie. Podobno gdy płakałam, wystarczyło położyć mnie na pianinie i zagrać coś, żebym się uspokoiła”. Wcześnie dostrzeżony talent sprawił, że kiedy dziewczynka miała 6 lat, rodzice postanowili, że zamieszka z mamą w Berlinie i będzie uczyć się w konserwatorium Juliusa Sterna. Na scenie zadebiutowała w sali koncertowej w Wittenberdze, a w wolnej Polsce, w 1919 roku, w Filharmonii Warszawskiej. W tym samym czasie rozpoczęła pracę w stołecznym konserwatorium. Koncertowała na scenach całej Europy, zbierając entuzjastyczne recenzje. W czasie II wojny światowej konsekwentnie odmawiała udziału w oficjalnych koncertach, równocześnie brała udział w tajnym życiu okupowanej przez Niemców Warszawy. Po 1945 roku zajęła się głównie pracą pedagogiczną. Jej najwybitniejszymi studentami byli m.in.: Wanda Wiłkomirska, Stefan Rachoń, Zenon Płoszaj. Pracowała do końca życia. Przyjmowała zaproszenia do udziału w obradach jury prestiżowych konkursów muzycznych.