Gustawa Jarecka (1908–1943) – prozaiczka, nauczycielka, członkini podziemnej organizacji Oneg Szabat

Utalentowana prozaiczka ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutowała w 1932 roku powieścią Inni ludzie. Jej teksty, w których opisywała biedę i bezrobocie, ukazywały się m.in. w „Głosie Porannym”, „Dzienniku Ludowym” i „Nowej Kwadrydze”. Pracowała jako nauczycielka języka polskiego. Szukając zatrudnienia, trafiła w połowie lat 30. XX wieku do Wąbrzeźna. W noweli Szósty oddział jedzie w świat to miasto uczyniła tłem dla historii małej Wandy i jej rodziny, która z Łodzi przeprowadza się na Pomorze. Przywołała ówczesne nazwy ulic, sklepów, opisała tamtejszą szkołę. W czasie II wojny światowej pracowała w getcie warszawskim w Radzie Żydowskiej jako telefonistka i maszynistka. Współtworzyła podziemne archiwum, tzw. Archiwum Ringelbauma dotyczące akcji likwidacyjnej getta. Według relacji świadków Gustawa zmarła razem ze swoimi dwoma synami Karolem i Markiem w pociągu jadącym do Treblinki w styczniu 1943 roku. Prawdopodobnie z powodu braku dostępu powietrza.