Translokacja zabytkowych budynków drewnianych.

Przenoszenie obiektów architektury drewnianej, w szczególności wiejskiej, było w przeszłości częstym zjawiskiem. Na decyzję o translokacji wpływały między innymi zmieniające się warunki fizjograficzne terenu, nowy status własnościowy budynków czy też procesy komasacji i separacji gruntów wiejskich. Zdarzały się też przypadki przenoszenia chałup w trakcie migracji. W drugiej połowie ubiegłego stulecia osoby prywatne zaczęły kupować zabytkowe obiekty architektury wiejskiej, aby zaadaptować je na domy rekreacyjne lub całoroczne. Część z tych obiektów również przeniesiono w nowe miejsca.

Translokacja to pozytywne zjawisko, pozwala bowiem ratować większą liczbę elementów tradycyjnej architektury wiejskiej. Niniejszy poradnik przedstawia aktualne standardy i procedury w tym zakresie, które mogą stanowić punkt odniesienia i skłaniać do refleksji. Publikacja przynosi odpowiedź na pytanie, jak przenieść zabytek o konstrukcji drewnianej, by zachować jego charakter i nie pozbawić go wartości zabytkowych.

O przenoszeniu obiektów architektury drewnianej pisze w poradniku wydanym przez Narodowy Instytut Dziedzictwa nasza ekspertka – Anna Maślak, kierownik Olenderskiego Parku Etnograficznego – Możemy pochwalić się dużym doświadczeniem na tym polu, ponieważ nasz park etnograficzny jest świetnym przykładem relokacji – zaznacza. – Chętnie dzielimy się wiedzą, kierując ją również do osób prywatnych, które są zainteresowane przeniesieniem budynków zabytkowych. „Translokacja zabytkowych budynków drewnianych. Poradnik” pobrać można nieodpłatnie (kliknij, by pobrać).